αναδημοσιευση από http://ristorante-verona.blogspot.gr/2011/08/nsdap.html
του Κώστα Ρέμου
Τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί μία παραμυθολογία σχετικά με την αριστερή πτέρυγα του πάλαι ποτέ γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, του NSDAP. Κάποιοι εκφράζονται με θαυμασμό για τους αδελφούς Στράσσερ και τον Ερνστ Ρεμ, οι οποίοι ήταν οι κύριοι εκπρόσωποι αυτής της αριστερής ναζιστικής τάσης. Ας δούμε καταρχήν την ιστορική πορεία των προσώπων που θεωρούνται από τους όψιμους στρασσερικούς ως οι γνήσιοι Ε/Σ.
Όττο Στράσσερ
Ο Όττο Στράσσερ ήταν μία τυπική περίπτωση μονίμως γκρινιάρη αριστερού, που ήταν απορίας άξιον το τι σχέση είχε με το κόμμα. Ήταν φιλομπολσεβίκος, καταδίκαζε το φασιστικό καθεστώς του Μουσσολίνι ως αντεργατικό και δικτατορικό (ενώ η ΕΣΣΔ, την οποία θαύμαζε, ήταν ένα φιλεργατικό και μη-δικτατορικό κράτος...), στρεφόταν κατά της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και γενικότερα είχε υιοθετήσει μία αριστερίζουσα φρασεολογία.
Ο Χίτλερ τον αποκαλούσε "μαρξιστή των σαλονιών" (κάτι αντίστοιχο με τους σημερινούς αριστερούς του Κολωνακίου και των Β.Προαστίων δηλαδή) και φυσικά συγκρούστηκε ιδεολογικά μαζί του. Ο Γκαίμπελς ήταν φανατικά εναντίον του και μέσα από την εφημερίδα του Angriff βρισκόταν σε ανοικτή αντιπαράθεση με τα έντυπα του Όττο Στράσσερ.
Παρ'ολ'αυτά ο Χίτλερ του έδωσε ευκαιρίες και ταξίδεψε ως το Βερολίνο τον Μάιο του 1930 για να συναντηθεί μαζί του, μπας και τον συνετίσει. Ο Όττο Στράσσερ όμως ήταν αδιάλλακτος και προκλητικός. Αυτή η στάση του εξόργισε ακόμη και τον αδελφό του, τον Γκρέγκορ Στράσσερ (που είχε επίσης αριστερές ιδέες) ο οποίος αποκήρυξε την προδοτική στάση του Όττο, διέκοψε κάθε σχέση μαζί του και εισηγήθηκε την αποπομπή του από το κόμμα.
Ο Όττο Στράσσερ όντας πλέον τελείως απομονωμένος μες στο κόμμα, αποχωρεί από αυτό στις 4 Ιουλίου 1930, προλαβαίνοντας έτσι την σίγουρη διαγραφή του. Μαζί του αποχωρούν και οι οπαδοί του, 25 άτομα. Πραγματικά μεγαλειώδες ρεύμα.... Ιδρύει την Ένωση Επαναστατών Εθνικοσοσιαλιστών, η οποία γίνεται περισσότερο γνωστή με την ονομασία Μαύρο Μέτωπο. Σε αυτήν προσχώρησαν αργότερα και οι Εθνικομπολσεβίκοι του Ερνστ Νίκις. Εξυπακούεται ότι όλοι αυτοί έμειναν στο περιθώριο και δεν έκαναν απολύτως τίποτα...
Τελικά, ο Όττο Στράσσερ μετά την παταγώδη πολιτική του αποτυχία έφυγε από την Γερμανία. Πήγε στην Αυστρία, μετά στην Τσεχία, μετά στην Ελβετία και στον Καναδά. Προφανώς θεωρούσε ο Καναδάς είχε πιο αντικαπιταλιστικό καθεστώς από την Ε/Σ Γερμανία.. Επέστρεψε στην Γερμανία την δεκαετία του '50. Προσπάθησε να επαναδραστηριοποιηθεί πολιτικά βασιζόμενος στην δικιά του αριστερίστικη εκδοχή του Ε/Σ, αλλά και πάλι απέτυχε... Πέθανε στο Μόναχο το 1974. Ο Όττο Στράσσερ ήταν τυπική περίπτωση γραφικού θεωρητικού αριστεριστή που ταλαιπωρείται από τις ιδεοληψίες του και τις εμμονές του, γκρινιάζει για τα πάντα, αλλά όταν κληθεί να αναλάβει ουσιαστική πολιτική δράση τα κάνει μαντάρα.Κοινώς, το απόλυτο τίποτα.
Γκρέγκορ Στράσσερ
Ο Γκρέγκορ Στράσσερ ήταν σίγουρα πιο σοβαρή περίπτωση από τον γραφικό αδελφό του. Δραστήριος Βαυαρός εθνικοσοσιαλιστής με οργανωτικές ικανότητες και μαχητικό πνεύμα.
Ξεκίνησε σαν μέλος του γερμανικού σοσιαλιστικού κόμματος SPD, μέλος των Freikorps και μετά προσχώρησε στο NSDAP το 1921. Όσο ο Χίτλερ ήταν στην φυλακή, ίδρυσε το Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα Ελευθερίας της Μεγάλης Γερμανίας μέσω του οποίου κέρδισε μία έδρα στο Ράιχσταγκ το 1924. Μετά επανέρχεται στο NSDAP, και αναλαμβάνει καθήκοντα αναδιοργάνωσης του κόμματος στην Βόρεια Γερμανία.
Πραγματικά πετυχαίνει να αναδιοργανώσει το κόμμα στον γερμανικό βορρά και να δημιουργήσει ένα δικό του ιδεολογικό ρεύμα μες στο κόμμα. Ήταν υπέρ της κρατικοποίησης της βιομηχανίας και των τραπεζών, και συγχρόνως ήθελε να προστατέψει την ιδιωτική πρωτοβουλία σε όλους τους άλλους τομείς. Γενικότερα είχε ενδιαφέρουσες αντικαπιταλιστικές απόψεις, καθώς καταδίκαζε το "φετίχ του κέρδους" το οποίο ως γνωστόν είναι η βάση του καπιταλισμού. Πέραν των κοινωνικών ζητημάτων όμως, είχε κάποιες ιδιόρρυθμες απόψεις γύρω από τα εθνικά ζητήματα. Θεωρούσε ότι η Γερμανία έπρεπε να συμμαχήσει με την ΕΣΣΔ! Αυτό φυσικά ήταν τελείως εκτός πραγματικότητας, και ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την γεωπολιτική του Ε/Σ και τις σκέψεις του Χίτλερ περί ζωτικού χώρου (Lebensraum), αλλά και την γερμανική παράδοση για επέκταση προς Ανατολάς (Drang nach Osten)
Το ουσιαστικό όμως πρόβλημα με τον Στράσσερ ήταν ότι φαινόταν να επιδιώκει μία τάση αυτονόμησης των βόρειων κομματικών οργανώσεων του NSDAP (είχε ιδρύσει τον Φεβρουάριο του 1925 την Εργατική Κοινότητα, που ήταν μία ένωση των βορειογερμανικών παραρτημάτων του κόμματος) που θα βασιζόταν στον ίδιο και στο ιδεολογικό πλαίσιο που εκείνος καθόριζε. Αυτό φυσικά ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο για την ενότητα του κόμματος.
Στις αρχές του 1926 ο Στράσσερ ζητάει την αλλαγή των 10 από τα 25 σημεία του Ε/Σ προγράμματος. Επιδίωκε δηλαδή μία ουσιαστική αλλοίωση της φυσιογνωμίας του Εθνικοσοσιαλισμού. Στις 14 Φεβρουαρίου του 1926, ο Χίτλερ καλεί σε συνέλευση τα κομματικά στελέχη στην πόλη Μπάμπεργκ. Εκεί πλέον συγκρούεται ανοικτά με τον Στράσσερ και τον συντρίβει πολιτικά καθώς αποδεικνύει ότι η όποια προσπάθεια μπολσεβικοποίησης της οικονομίας και συμπόρευσης με τους κομμουνιστές και την ΕΣΣΔ, είναι τελείως λάθος. Συγχρόνως καταψηφίζεται η απόπειρα αλλαγής του Ε/Σ προγράμματος που είχε ζητήσει ο Στράσσερ.
Μετά από αυτήν την πολιτική ήττα, ο Στράσσερ υφίσταται συντριπτικό πλήγμα καθώς η ομάδα του ουσιαστικά διαλύεται. Ο Χίτλερ όμως αναγνωρίζοντας τις οργανωτικές του ικανότητες, τον διορίζει υπεύθυνο της κομματικής προπαγάνδας τον Σεπτέμβριο του 1926.
Την ίδια περίπου περίοδο μες στο 1926 ο Γιόζεφ Γκαίμπελς, ο οποίος μέχρι ενός σημείου ασπαζόταν τις αριστερές πεποιθήσεις του Στράσσερ, αντιλαμβάνεται την πλάνη του και αναγνωρίζει την πολιτική μεγαλοφυία του Χίτλερ και την ανακολουθία των αριστερίζοντων Ε/Σ. Τον Αύγουστο του 1926 γράφει στον Λαϊκό Παρατηρητή:
"Τώρα καταλαβαίνω τι είσαστε! Επαναστάτες στα λόγια, να τι είσαστε. Πάψτε να μιλάτε για ιδεολογίες εξαπατώντας τους ίδιους σας τους εαυτούς. Δεν ανακαλύψατε εσείς τούτες τις ιδέες. Μιλάτε εσείς για σοσιαλισμό. Ω, τι υποκρισία! Εσείς οι δούλοι του καπιταλισμού δίνετε μαθήματα σε μας; Καθήκον μας η συμπόρευση με τον Φύρερ μας. Είναι ο γίγας και είστε ο νάνοι! "
Όμως ο βρώμικος ρόλος και ο άθλιος καιροσκοπισμός του Γκρέγκορ Στράσσερ φάνηκαν ξεκάθαρα μερικά χρόνια αργότερα, με αφορμή τις κινήσεις του Σλάιχερ. Ο Σλάιχερ ήταν πολιτικός παράγοντας με πολύ μεγάλη επιρροή στον στρατό και στο δημοκρατικό κέντρο, και πρωτοστατούσε στις πολιτικές ίντριγκες που συνέβαιναν στην Γερμανία της εποχής. Μαζί με τον στρατάρχη Χίντενμπουργκ έκαναν ότι ήταν δυνατόν για να μην πάρει την εξουσία ο Χίτλερ και το NSDAP. Ο Χίντενμπουργκ τον διορίζει καγκελάριο στις 3 Δεκεμβρίου του 1932. Ο Σλάιχερ επιδίωκε να βρει ισχυρές πολιτικές δύναμεις που θα τον στήριζαν για τον σχηματισμό ενός πολυκομματικού κυβερνητικού σχήματος. Το ισχυρότερο κόμμα της εποχής ήταν το NSDAP.
Ήταν όμως σίγουρος πως ο Χίτλερ δεν θα δεχόταν να στηρίξει την κυβέρνησή του. Και ο Σλάιχερ στράφηκε προς τον Στράσσερ! Βασιζόταν στο καλό όνομα που είχε ξαναφτιάξει ο Στράσσερ (ειδικά μετά την πρότασή του για διαγραφή του αδελφού του Όττο, όπως είδαμε πριν), στις σχέσεις που είχε αναπτύξει προσφάτως με βιομηχανικούς παράγοντες αποκομίζοντας οικονομικά οφέλη, αλλά και στις πάντα καλές σχέσεις του με τα εργατικά συνδικάτα. Ο Σλάιχερ στόχευε στην δημιουργία ενός "Άξονα των Συνδικάτων" τον οποίο θα στήριζε ο Στράσσερ και η αριστερή πτέρυγα του κόμματος, εν αντιθέσει με τον Χίτλερ.
Ουσιαστικά δηλαδή, ο Σλάιχερ επιδίωκε την διάσπαση του Ε/Σ κόμματος. Ο Στράσσερ δέχτηκε! Δέχτηκε να επιχειρήσει ύπουλα να διασπάσει το κόμμα προς όφελος της πολιτικής ολιγαρχίας που είχε ρημάξει την Γερμανία! Έκανε πρώτα μία διερευνητική συνάντηση με τον Χίτλερ, η οποία φυσικά δεν κατέληξε πουθενά. Στις 8 Δεκεμβρίου 1932 ο Στράσσερ παραιτείται από το κόμμα. Η προσπάθειά του όμως για την δημιουργία του "Άξονα των Συνδικάτων" προς στήριξη του Σλάιχερ αποτυγχάνει παταγωδώς. Οι οπαδοί του Στράσσερ διαγράφονται από τις τοπικές οργανώσεις του NSDAP και ο ίδιος τελειώνει πολιτικά... Η προσπάθεια διάσπασης του Ε/Σ κινήματος αποτυγχάνει. Οι Στράσσερ και Σλάιχερ βρήκαν το τέλος που τους άξιζε στις 30 Ιουνίου του 1934, την Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών... Ο Γκρέγκορ Στράσσερ είχε αναμφισβήτητες ικανότητες. Όμως πάνω απ'όλα ήταν ένας άθλιος καιροσκόπος που πάντα υπέβλεπε τον Αδόλφο Χίτλερ. Και όπως όλοι οι καιροσκόποι συνήθως τείνουν προς την προδοσία, έτσι έκανε και ο Στράσσερ όταν του δόθηκε η ευκαιρία. Πρώτα πρόδωσε τον ίδιο του τον αδελφό το 1930, προκειμένου να επιβιώσει ο ίδιος πολιτικά μετά την αποτυχία του στο Μπάμπεργκ το 1926, και μετά το 1932 αποπειράθηκε να κάνει το ίδιο και με το κόμμα. Ήταν ένας προδότης του Ε/Σ κινήματος, και τίποτα περισσότερο.
Ερνστ Ρεμ
Ο Ρεμ ήταν λοχαγός, βετεράνος του Α'Παγκoσμίου Πολέμου και ήταν ο άνθρωπος στον οποίο στηρίχτηκε η επάνδρωση και ο εξοπλισμός των SA. Αρχικά λειτουργούσε σαν σύνδεσμος μεταξύ των διαφόρων ένοπλων πατριωτικών ομάδων και του γερμανικού στρατού, της Reichswehr. Στις αρχές του 1923 υπήγαγε τα SA στην Εργατική Κοινότητα των Αγωνιζομένων Πατριωτικών Συνδέσμων (μία οργάνωση ομπρέλα των ένοπλων πατριωτιών ομάδων), αποσπώντας έτσι εν μέρει από την άμεσο έλεγχο του Χίτλερ. Είχε ενεργό συμμετοχή στο κίνημα της μπυραρίας του Νοεμβρίου του 1923 και ήταν ο μόνος που πέτυχε τους αντικειμενικούς στρατιωτικούς στόχους.
Μετά την καταστολή του κινήματος του Νοεμβρίου, το κόμμα και τα SA αναστέλουν την δράση τους. Το 1925 το NSDAP επανιδρύεται, αλλά πλέον ο Χίτλερ, έχοντας αξιολογήσει σωστά τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες και έχοντας ήδη την εμπειρία της αποτυχίας του Νοεμβρίου, κρίνει ότι πρέπει να διεκδικήσει την εξουσία πρωτίστως πολιτικά και δευτερευόντως μαχητικά. Ο Ρεμ διαφωνεί, έρχεται σε ρήξη με τον Χίτλερ και για άλλα θέματα και φεύγει για την Βολιβία.
Αυτό ήταν το πρώτο δείγμα της πολιτικής μυωπίας του Ρεμ. Δεν είχε την πολιτική διορατικότητα του Χίτλερ, και δεν αντιλαμβανόταν ότι η εμμονή του για υποκατάσταση του επίσημου γερμανικού στρατού από τα SA ήταν αυτοκαταστροφική και επικίνδυνη καθώς προκαλούσε αντιπαλότητα του κόμματος με τον στρατό.
Από το 1925 ως το 1931 ο Ρεμ ήταν απών από τους αγώνες των Εθνικοσοσιαλιστών τόσο στην πολιτική σκηνή όσο και στον δρόμο. Στα πολύ δύσκολα χρόνια του Ε/Σ κινήματος, ο Ρεμ ήταν στην άλλη άκρη του κόσμου.
Η κατάσταση πάντως με τα SA δεν ήταν και η πλέον ιδανική. Υπήρχε ήδη ένα κλίμα καχυποψίας μεταξύ των SA και των στελεχών του κόμματος. Τον Αύγουστο του 1930 τα SA του Βερολίνου εξεγέρθηκαν, αρνήθηκαν να διαφυλάξουν μεγάλη κομματική συγκέντρωση με ομιλητή τον Γκαίμπελς, εισέβαλλαν σε γραφεία του κόμματος και της εφημερίδας του Γκαίμπελς Angriff και προξένησαν βανδαλισμούς. Τελικώς η κατάσταση εκτονώθηκε, αλλά ήταν φανερό ότι τα SA δεν ήταν πλήρως ελεγχόμενα, και αυτό ήταν επικίνδυνο για την βιωσιμότητα ενός κόμματος που πάσχιζε να καθιερωθεί και να πάρει την εξουσία. Το 1931 ο Ρεμ επιστρέφει και ο Χίτλερ τον διορίζει αρχηγό των SA. Υπό την ηγεσία του τα SA ενισχύονται και αυξάνεται ραγδαία ο αριθμός των μελών τους. Απορροφούν άλλες παραστρατιωτικές οργανώσεις (π.χ. τους Χαλυβδόκρανους) και το 1933 φτάνουν τα 4.500.000 μέλη. Ο Ρεμ αρχίζει να μιλάει για την "Δεύτερη Επανάσταση", την κοινωνική επανάσταση, που πρέπει να ακολουθήσει την πρώτη Επανάσταση που ήταν η ανάληψη της εξουσίας από τον Χίτλερ τον Ιανουάριο του 1933.
Αυτή η λαϊκίστικη ρητορική του Ρεμ μπορεί να ακουγόταν ωραία στα αυτιά πολλών μελών των SA που προέρχονταν από φτωχά λαϊκά στρώματα, αλλά δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Το κόμμα είχε μόλις ανέλθει στην εξουσία και τέτοιου είδους εσωτερικές έριδες απειλούσαν την συνοχή του. Η φρασεολογία του Ρεμ έστρεφε όλο το κατεστημένο κατά του κόμματος, και ο Χίτλερ γνώριζε ότι αυτό ήταν άκρως επικίνδυνο. Ο στρατός ήταν πολύ καχύποπτος με τα SA (άλλωστε ο Ρεμ ποτέ δεν έκρυψε ότι ήθελε να υποκαταστήσει τον στρατό με τα ελγχόμενα από τον ίδιο SA) και μία σπίθα μπορούσε να οδηγήσει την Γερμανία σε εμφύλια σύρραξη που σίγουρα θα οδηγούσε την χώρα πίσω στο χάος του 1918. Ο Ρεμ όμως συνεχίζει, και σε άρθρο του τον Ιούνιο του 1934 στην Μηνιαία Εθνικοσοσιαλιστική Επιθεώρηση λέει ότι η δεύτερη Επανάσταση είναι καθήκον για τους κυβερνώντες. Σε διαφορετική περίπτωση, λέει ότι θα συνέχιζε μόνος του, ακόμα και εναντίον όσων δεν τον ακολουθούσαν! Ξεκάθαρη απειλή για τον Χίτλερ. Παρ'ολ΄αυτά τον Δεκέμβριο του 1933, ο Χίτλερ διορίζει τον Ρεμ Υπουργό Άνευ Χαρτοφυλακίου. Ο Ρεμ όμως συνεχίζει την αδιάλλακτη στάση του και ζητάει τον Φεβρουάριο του 1934, τον περιορισμό της Reichswehr σε βοηθητικό ρόλο των SA. Ο στρατός αντιδράει. Συγχρόνως, ο Ρεμ έχει ήδη αρχίσει επαφές με την γαλλική πρεσβεία προκειμένου να βρει συμμάχους. Ο Γάλλος πρέσβης Πονσέ τον στηρίζει, όπως στηρίζει συγχρόνως και τον Σλάιχερ που λέγαμε παραπάνω. Ο Ρεμ πλέον συνωμοτούσε ανοικτά για την ανατροπή του Ε/Σ καθεστώτος.
Στις 3 Ιουνίου του 1934 ο Χίτλερ συναντάει τον Ρεμ σε μία ύστατη προσπάθεια να τον συνετίσει. Η συνάντηση κράτησε 5 ώρες. Ο Ρεμ όμως παρέμενε αδιάλλακτος.
Όπως είναι φυσικό, ο Χίτλερ αντιδρά και για να προλάβει τα χειρότερα λόγω της αδιαλλαξίας του Ρεμ, αποφασίζει την εξόντωση της ηγεσίας των SA, και πολλών ακόμα πολιτικών αντιπάλων. Αυτή συμβαίνει στις 30 Ιουνίου 1934.
Λίγες μέρες μετά στις 13 Ιουλίου 1934, σε ομιλία του στο Ράιχσταγκ λέει πως οι Ρεμ και Σλάιχερ υποστήριζονταν από μία ξένη δύναμη, μέσω ενός ξένου διπλωμάτη. Εννοούσε φυσικά την Γαλλία και τον Πονσέ. Η Γαλλία αντιδρά και διαμαρτύρεται για τους υπαινιγμούς του Χίτλερ. Ο Χίτλερ δεν το συνεχίζει καθώς δεν τον συμφέρει να έρθει σε ρήξη με την τότε ισχυρότερη Γαλλία και ζητά να παραμείνει ο Πονσέ στην θέση του ως πρέσβης της Γαλλίας στην Γερμανία. Στο κάτω-κάτω, μετά την Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών και την εξολόθρευση των Ρεμ-Στράσσερ-Σλάιχερ, ο Πονσέ ήταν πλέον ακίνδυνος. Ο Ρεμ ήταν μαχητής και είχε αξιόλογες οργανωτικές ικανότητες. Όμως οι ανεδαφικές ιδεολογικές του εμμονές, η άκρατη φιλοδοξία του να επιβάλλει τα SA σαν αποκλειστικό στρατό της Γερμανίας, η ανικανότητά του να σκεφτεί πολιτικά και η έλλειψη πίστης προς τον αναμφισβήτητο αρχηγό του είχαν σαν αποτέλεσμα να καταστεί μία τεράστια εσωτερική απειλή για τον Εθνικοσοσιαλισμό, προς όφελος των εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών του. Ήταν απλά ανίκανος να κατανοήσει τις αντικειμενικές συνθήκες της εποχής, και έφτασε στο σημείο να υιοθετήσει μία προδοτική συμπεριφορά συνωμοτώντας κατά του Χίτλερ. Δικαίως το πλήρωσε με την ζωή του, παρά το ότι ο Χίτλερ έκανε ότι είναι δυνατόν για να τον συνετίσει.
Είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι οι όψιμοι ελληνόφωνοι στρασσερικοί αγνοούν τα παραπάνω αδιαμφισβήτητα ιστορικά στοιχεία. Λόγω της άγνοιάς τους, λένε ότι οι Στράσσερ και Ρεμ ήταν οι γνήσιοι Ε/Σ εν αντιθέσει με την "αντιδραστική δεξιά" πτέρυγα του Κόμματος.
Θεωρούν ότι η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών, οπότε και εξολοθρεύτηκε ο Γκρέγκορ Στράσσερ και ο Ρεμ, ήταν η ταφόπλακα του πραγματικού Ε/Σ, στην θέση του οποίου εγκαθιδρύθηκε ένα αστικοδεξιό αντιδραστικό φιλοκαπιταλιστικό καθεστώς. Ξεχνούν όμως ότι έτσι το μόνο που καταφέρνουν είναι να παπαγαλίζουν την κομμουνιστική θέση για τον Ε/Σ. Ως γνωστόν, οι κομμουνιστές λένε ότι ο Ε/Σ ήταν η πλέον στυγνή έκφραση του καπιταλισμού. Ε, ουσιαστικά το ίδιο πράγμα λένε για το Ε/Σ καθεστώς και οι στρασσερικοί... Είναι τόσο μεγάλη η άγνοιά τους που δεν καταλαβαίνουν ότι γίνονται παπαγαλάκια των κομμουνιστών. Αλλά, ξέχασαμε... αυτοί πιστεύουν ότι μπορούν να συνεργαστούν με τους κομμουνιστές γαι την δημιουργία ενός "ναζιστο-κομμουνιστικού κινήματος"... Τρία πουλάκια κάθονται..
Επιστρέφοντας βέβαια στα της Ε/Σ Γερμανίας, η πραγματικότητα ήταν τελείως διαφορετική. Ο Χίτλερ δεν ήταν δούλος του κεφαλαίου, όπως προσπαθούν να τον παρουσιάσουν οι κομμουνιστές και οι στρασσερικοί. Ο Χίτλερ προσεταιρίστηκε τους κεφαλαιοκράτες για ιδίον όφελος προκειμένου να βρει τους τόσο απαραίτητους οικονομικούς πόρους για το Κόμμα, αλλά μόλις έγινε εξουσία τους υπέταξε και τους προσέδεσε στο άρμα του Ε/Σ καθεστώτος.
Στην Ε/Σ οικονομία τα πάντα ελέγχονταν από το Λαϊκό Κράτος το οποίο κινούσε τα νήματα. Οι μεγαλοβιομήχανοι απλά εκτελούσαν τις διαταγές του, μην μπορώντας να κάνουνε αλλιώς. Στην Ε/Σ Γερμανία ο απόλυτος άρχων ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ, και όχι κάποιος μεγαλοτραπεζίτης (άλλωστε η τράπεζα που χρηματοδοτούσε τα μεγάλα έργα ήταν η Reichsbank που ήταν 100% κρατική) ή κάποιος βιομήχανος. Αυτοί απλά ακολουθούσαν την γραμμή του καθεστώτος.
Τελειώνοντας, καλό θα ήταν να πούμε κάποια πραγματάκια και για την Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών. Οι περισσότερο θεωρούν ότι τότε εξολοθρεύτηκαν αποκλειστικά και μόνο οι εκφραστές της αριστεράς του NSDAP. Αυτό είναι τεράστιος μύθος.
Την νύχτα εκείνη έγιναν γενικότερες εκκαθαρίσεις εις βάρος όλων των εχθρών του γερμανικού λαού. Υπολογίζεται ότι οι συνολικοί νεκροί τότε ήταν περίπου 1000 άτομα. Τα ανώτερα στελέχη των SA που εκτελέστηκαν ήταν μόλις 19 (!!!) άτομα. Εκτελέστηκαν και κάποιες δεκάδες ακόμα χαμηλόβαθμων SA. Σε ένα σύνολο 4.500.000 μελών των SA, αυτοί είναι αστείοι αριθμοί.
Οι υπόλοιποι ήταν από όλο το πολιτικό φάσμα.
Είπαμε ήδη για τον Σλάιχερ. Παρόμοια τύχη είχε και ο στενός συνεργάτης του στρατηγός Μπρέντοφ. Ο συντηρητικός δεξιός Πάπεν την γλίτωσε τελευταία στιγμή, αλλά του επεβλήθη κατ'οίκον περιορισμός. Οι συνεργάτες του όμως Μπόζε και Κλάιζενερ εκτελέστηκαν. Ο πρώτος μες στην αντικαγκελαρία και ο δεύτερος στο Υπουργείο Μεταφορών. Άλλοι συνεργάτες του Πάπεν, όπως η βαρόνη Στότσιγκεν και ο Τσίρκι κλείστηκαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο ακροδεξιός Καρ, αντίπαλος του Χίτλερ το 1923 τον καιρό του κινηματος του Νοεμβρίου, δολοφονήθηκε. Ο διευθυντής της Χόφμαν, ο αντιστράτηγος των SS βαρόνος Μπούχβαλντ, ο κομισσάριος της αστυνομίας Τόιφλ, ο αρχηγός του Τάγματος των Ιερωνυμιτών Μπέρναρντ Στεμφμπλ, ο βαθύλουτος μουσικος Βίλι Σμιτ είχαν την ίδια τύχη. Ο τραπεζίτης Ράγκεντατς που είχε φέρει σε επαφή τον Ρεμ με τον Πονσε, είχε φύγει την προηγούμενη νύχτα για την Αγγλία, και έτσι την γλίτωσε.
Πέραν των ιστορικών στοιχείων, στο καθαρά ιδεολογικό επίπεδο, οι θαυμαστές της αριστεράς του NSDAP ξεχνάνε ότι δεν υπάρχει δεξιός και αριστερός Ε/Σ.
Ο Ε/Σ ήταν μία ιδεολογία και μία κοσμοθεωρία που ξέφευγε από τα στενά όρια του αστικοδημοκρατικού κοινοβουλευτισμού ο οποίος χώριζε τα πολιτικά κόμματα σε αριστερά, κεντρώα και δεξιά.
Ο Ε/Σ απέρριπτε ασυζητητί την κατεστημένη πολιτική ταξινόμηση σε αριστερά και δεξιά, και κοιτούσε μόνο εμπρός για το καλό της Γερμανίας. Και αυτό δεν το λέμε εμείς, αλλά το έλεγε ο ίδιος ο Φύρερ ο οποίος κατ'επανάληψη είχε συγκρουστεί τόσο με την αριστερά όσο και με την δεξιά. Οποιοσδήποτε χρησιμοποιεί όρους όπως "αριστερός Ε/Σ" ή "δεξιός Ε/Σ" έχει μαύρα μεσάνυχτα για το τι πραγματικά ήταν ο Ε/Σ, εκτός αν πιστεύει ότι έχει κατανοήσει το πνεύμα του Ε/Σ καλύτερα από τον Αδόλφο Χίτλερ. Στην περίπτωση αυτή, υπάρχουν αρμόδια ψυχιατρικά ιδρύματα στα οποία επιβάλλεται να απευθυνθεί επειγόντως.
Αντιλαμβανόμαστε βέβαια τα βαθύτερα ψυχικά αίτια της ταύτισης κάποιων με την αριστερά του NSDAP. Τα αίτια αυτά έχουν να κάνουν με την ανάγκη τους να ταυτιστούν με τον ηττημένο. Πάσχουν απλά από σύμπλεγμα κατωτερότητας. Ηδονίζονται με την ιδέα της ήττας. Τους αρέσει να είναι από κάτω (δεν γνωρίζουμε αν αυτό το βίτσιο τους έχει και άλλες προεκτάσεις...). Ψάχνουν να βρουν τους εκάστοτε ηττημένους για να ταυτιστούν μαζί τους. Είναι σίγουρο ότι αν τελικά επικρατούσε ο Ρεμ και όχι οι Γκαίρινγκ-Χίμλερ, εκείνοι θα κλαίγανε και θα ωρύονταν για το "κομμούνι τον Ρεμ που εξολόθρευσε τον αγνό πατριώτη Γκαίρινγκ".
Η καημένη η Ιστορία όμως δεν φταίει σε τίποτα που της έχουν αλλάξει τα φώτα, προκειμένου να ηρωοποιήσουν τους.... αδελφούς Στράσσερ.....
του Κώστα Ρέμου
Τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί μία παραμυθολογία σχετικά με την αριστερή πτέρυγα του πάλαι ποτέ γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, του NSDAP. Κάποιοι εκφράζονται με θαυμασμό για τους αδελφούς Στράσσερ και τον Ερνστ Ρεμ, οι οποίοι ήταν οι κύριοι εκπρόσωποι αυτής της αριστερής ναζιστικής τάσης. Ας δούμε καταρχήν την ιστορική πορεία των προσώπων που θεωρούνται από τους όψιμους στρασσερικούς ως οι γνήσιοι Ε/Σ.Όττο Στράσσερ
Ο Όττο Στράσσερ ήταν μία τυπική περίπτωση μονίμως γκρινιάρη αριστερού, που ήταν απορίας άξιον το τι σχέση είχε με το κόμμα. Ήταν φιλομπολσεβίκος, καταδίκαζε το φασιστικό καθεστώς του Μουσσολίνι ως αντεργατικό και δικτατορικό (ενώ η ΕΣΣΔ, την οποία θαύμαζε, ήταν ένα φιλεργατικό και μη-δικτατορικό κράτος...), στρεφόταν κατά της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και γενικότερα είχε υιοθετήσει μία αριστερίζουσα φρασεολογία.
Ο Χίτλερ τον αποκαλούσε "μαρξιστή των σαλονιών" (κάτι αντίστοιχο με τους σημερινούς αριστερούς του Κολωνακίου και των Β.Προαστίων δηλαδή) και φυσικά συγκρούστηκε ιδεολογικά μαζί του. Ο Γκαίμπελς ήταν φανατικά εναντίον του και μέσα από την εφημερίδα του Angriff βρισκόταν σε ανοικτή αντιπαράθεση με τα έντυπα του Όττο Στράσσερ.
Παρ'ολ'αυτά ο Χίτλερ του έδωσε ευκαιρίες και ταξίδεψε ως το Βερολίνο τον Μάιο του 1930 για να συναντηθεί μαζί του, μπας και τον συνετίσει. Ο Όττο Στράσσερ όμως ήταν αδιάλλακτος και προκλητικός. Αυτή η στάση του εξόργισε ακόμη και τον αδελφό του, τον Γκρέγκορ Στράσσερ (που είχε επίσης αριστερές ιδέες) ο οποίος αποκήρυξε την προδοτική στάση του Όττο, διέκοψε κάθε σχέση μαζί του και εισηγήθηκε την αποπομπή του από το κόμμα.
Τελικά, ο Όττο Στράσσερ μετά την παταγώδη πολιτική του αποτυχία έφυγε από την Γερμανία. Πήγε στην Αυστρία, μετά στην Τσεχία, μετά στην Ελβετία και στον Καναδά. Προφανώς θεωρούσε ο Καναδάς είχε πιο αντικαπιταλιστικό καθεστώς από την Ε/Σ Γερμανία.. Επέστρεψε στην Γερμανία την δεκαετία του '50. Προσπάθησε να επαναδραστηριοποιηθεί πολιτικά βασιζόμενος στην δικιά του αριστερίστικη εκδοχή του Ε/Σ, αλλά και πάλι απέτυχε... Πέθανε στο Μόναχο το 1974. Ο Όττο Στράσσερ ήταν τυπική περίπτωση γραφικού θεωρητικού αριστεριστή που ταλαιπωρείται από τις ιδεοληψίες του και τις εμμονές του, γκρινιάζει για τα πάντα, αλλά όταν κληθεί να αναλάβει ουσιαστική πολιτική δράση τα κάνει μαντάρα.Κοινώς, το απόλυτο τίποτα.
Γκρέγκορ Στράσσερ
Ο Γκρέγκορ Στράσσερ ήταν σίγουρα πιο σοβαρή περίπτωση από τον γραφικό αδελφό του. Δραστήριος Βαυαρός εθνικοσοσιαλιστής με οργανωτικές ικανότητες και μαχητικό πνεύμα.
Ξεκίνησε σαν μέλος του γερμανικού σοσιαλιστικού κόμματος SPD, μέλος των Freikorps και μετά προσχώρησε στο NSDAP το 1921. Όσο ο Χίτλερ ήταν στην φυλακή, ίδρυσε το Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα Ελευθερίας της Μεγάλης Γερμανίας μέσω του οποίου κέρδισε μία έδρα στο Ράιχσταγκ το 1924. Μετά επανέρχεται στο NSDAP, και αναλαμβάνει καθήκοντα αναδιοργάνωσης του κόμματος στην Βόρεια Γερμανία.
Πραγματικά πετυχαίνει να αναδιοργανώσει το κόμμα στον γερμανικό βορρά και να δημιουργήσει ένα δικό του ιδεολογικό ρεύμα μες στο κόμμα. Ήταν υπέρ της κρατικοποίησης της βιομηχανίας και των τραπεζών, και συγχρόνως ήθελε να προστατέψει την ιδιωτική πρωτοβουλία σε όλους τους άλλους τομείς. Γενικότερα είχε ενδιαφέρουσες αντικαπιταλιστικές απόψεις, καθώς καταδίκαζε το "φετίχ του κέρδους" το οποίο ως γνωστόν είναι η βάση του καπιταλισμού. Πέραν των κοινωνικών ζητημάτων όμως, είχε κάποιες ιδιόρρυθμες απόψεις γύρω από τα εθνικά ζητήματα. Θεωρούσε ότι η Γερμανία έπρεπε να συμμαχήσει με την ΕΣΣΔ! Αυτό φυσικά ήταν τελείως εκτός πραγματικότητας, και ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την γεωπολιτική του Ε/Σ και τις σκέψεις του Χίτλερ περί ζωτικού χώρου (Lebensraum), αλλά και την γερμανική παράδοση για επέκταση προς Ανατολάς (Drang nach Osten)
Το ουσιαστικό όμως πρόβλημα με τον Στράσσερ ήταν ότι φαινόταν να επιδιώκει μία τάση αυτονόμησης των βόρειων κομματικών οργανώσεων του NSDAP (είχε ιδρύσει τον Φεβρουάριο του 1925 την Εργατική Κοινότητα, που ήταν μία ένωση των βορειογερμανικών παραρτημάτων του κόμματος) που θα βασιζόταν στον ίδιο και στο ιδεολογικό πλαίσιο που εκείνος καθόριζε. Αυτό φυσικά ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο για την ενότητα του κόμματος.Στις αρχές του 1926 ο Στράσσερ ζητάει την αλλαγή των 10 από τα 25 σημεία του Ε/Σ προγράμματος. Επιδίωκε δηλαδή μία ουσιαστική αλλοίωση της φυσιογνωμίας του Εθνικοσοσιαλισμού. Στις 14 Φεβρουαρίου του 1926, ο Χίτλερ καλεί σε συνέλευση τα κομματικά στελέχη στην πόλη Μπάμπεργκ. Εκεί πλέον συγκρούεται ανοικτά με τον Στράσσερ και τον συντρίβει πολιτικά καθώς αποδεικνύει ότι η όποια προσπάθεια μπολσεβικοποίησης της οικονομίας και συμπόρευσης με τους κομμουνιστές και την ΕΣΣΔ, είναι τελείως λάθος. Συγχρόνως καταψηφίζεται η απόπειρα αλλαγής του Ε/Σ προγράμματος που είχε ζητήσει ο Στράσσερ.
Μετά από αυτήν την πολιτική ήττα, ο Στράσσερ υφίσταται συντριπτικό πλήγμα καθώς η ομάδα του ουσιαστικά διαλύεται. Ο Χίτλερ όμως αναγνωρίζοντας τις οργανωτικές του ικανότητες, τον διορίζει υπεύθυνο της κομματικής προπαγάνδας τον Σεπτέμβριο του 1926.
Την ίδια περίπου περίοδο μες στο 1926 ο Γιόζεφ Γκαίμπελς, ο οποίος μέχρι ενός σημείου ασπαζόταν τις αριστερές πεποιθήσεις του Στράσσερ, αντιλαμβάνεται την πλάνη του και αναγνωρίζει την πολιτική μεγαλοφυία του Χίτλερ και την ανακολουθία των αριστερίζοντων Ε/Σ. Τον Αύγουστο του 1926 γράφει στον Λαϊκό Παρατηρητή:
"Τώρα καταλαβαίνω τι είσαστε! Επαναστάτες στα λόγια, να τι είσαστε. Πάψτε να μιλάτε για ιδεολογίες εξαπατώντας τους ίδιους σας τους εαυτούς. Δεν ανακαλύψατε εσείς τούτες τις ιδέες. Μιλάτε εσείς για σοσιαλισμό. Ω, τι υποκρισία! Εσείς οι δούλοι του καπιταλισμού δίνετε μαθήματα σε μας; Καθήκον μας η συμπόρευση με τον Φύρερ μας. Είναι ο γίγας και είστε ο νάνοι! "
Όμως ο βρώμικος ρόλος και ο άθλιος καιροσκοπισμός του Γκρέγκορ Στράσσερ φάνηκαν ξεκάθαρα μερικά χρόνια αργότερα, με αφορμή τις κινήσεις του Σλάιχερ. Ο Σλάιχερ ήταν πολιτικός παράγοντας με πολύ μεγάλη επιρροή στον στρατό και στο δημοκρατικό κέντρο, και πρωτοστατούσε στις πολιτικές ίντριγκες που συνέβαιναν στην Γερμανία της εποχής. Μαζί με τον στρατάρχη Χίντενμπουργκ έκαναν ότι ήταν δυνατόν για να μην πάρει την εξουσία ο Χίτλερ και το NSDAP. Ο Χίντενμπουργκ τον διορίζει καγκελάριο στις 3 Δεκεμβρίου του 1932. Ο Σλάιχερ επιδίωκε να βρει ισχυρές πολιτικές δύναμεις που θα τον στήριζαν για τον σχηματισμό ενός πολυκομματικού κυβερνητικού σχήματος. Το ισχυρότερο κόμμα της εποχής ήταν το NSDAP.
Ήταν όμως σίγουρος πως ο Χίτλερ δεν θα δεχόταν να στηρίξει την κυβέρνησή του. Και ο Σλάιχερ στράφηκε προς τον Στράσσερ! Βασιζόταν στο καλό όνομα που είχε ξαναφτιάξει ο Στράσσερ (ειδικά μετά την πρότασή του για διαγραφή του αδελφού του Όττο, όπως είδαμε πριν), στις σχέσεις που είχε αναπτύξει προσφάτως με βιομηχανικούς παράγοντες αποκομίζοντας οικονομικά οφέλη, αλλά και στις πάντα καλές σχέσεις του με τα εργατικά συνδικάτα. Ο Σλάιχερ στόχευε στην δημιουργία ενός "Άξονα των Συνδικάτων" τον οποίο θα στήριζε ο Στράσσερ και η αριστερή πτέρυγα του κόμματος, εν αντιθέσει με τον Χίτλερ.Ουσιαστικά δηλαδή, ο Σλάιχερ επιδίωκε την διάσπαση του Ε/Σ κόμματος. Ο Στράσσερ δέχτηκε! Δέχτηκε να επιχειρήσει ύπουλα να διασπάσει το κόμμα προς όφελος της πολιτικής ολιγαρχίας που είχε ρημάξει την Γερμανία! Έκανε πρώτα μία διερευνητική συνάντηση με τον Χίτλερ, η οποία φυσικά δεν κατέληξε πουθενά. Στις 8 Δεκεμβρίου 1932 ο Στράσσερ παραιτείται από το κόμμα. Η προσπάθειά του όμως για την δημιουργία του "Άξονα των Συνδικάτων" προς στήριξη του Σλάιχερ αποτυγχάνει παταγωδώς. Οι οπαδοί του Στράσσερ διαγράφονται από τις τοπικές οργανώσεις του NSDAP και ο ίδιος τελειώνει πολιτικά... Η προσπάθεια διάσπασης του Ε/Σ κινήματος αποτυγχάνει. Οι Στράσσερ και Σλάιχερ βρήκαν το τέλος που τους άξιζε στις 30 Ιουνίου του 1934, την Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών... Ο Γκρέγκορ Στράσσερ είχε αναμφισβήτητες ικανότητες. Όμως πάνω απ'όλα ήταν ένας άθλιος καιροσκόπος που πάντα υπέβλεπε τον Αδόλφο Χίτλερ. Και όπως όλοι οι καιροσκόποι συνήθως τείνουν προς την προδοσία, έτσι έκανε και ο Στράσσερ όταν του δόθηκε η ευκαιρία. Πρώτα πρόδωσε τον ίδιο του τον αδελφό το 1930, προκειμένου να επιβιώσει ο ίδιος πολιτικά μετά την αποτυχία του στο Μπάμπεργκ το 1926, και μετά το 1932 αποπειράθηκε να κάνει το ίδιο και με το κόμμα. Ήταν ένας προδότης του Ε/Σ κινήματος, και τίποτα περισσότερο.
Ερνστ Ρεμ
Ο Ρεμ ήταν λοχαγός, βετεράνος του Α'Παγκoσμίου Πολέμου και ήταν ο άνθρωπος στον οποίο στηρίχτηκε η επάνδρωση και ο εξοπλισμός των SA. Αρχικά λειτουργούσε σαν σύνδεσμος μεταξύ των διαφόρων ένοπλων πατριωτικών ομάδων και του γερμανικού στρατού, της Reichswehr. Στις αρχές του 1923 υπήγαγε τα SA στην Εργατική Κοινότητα των Αγωνιζομένων Πατριωτικών Συνδέσμων (μία οργάνωση ομπρέλα των ένοπλων πατριωτιών ομάδων), αποσπώντας έτσι εν μέρει από την άμεσο έλεγχο του Χίτλερ. Είχε ενεργό συμμετοχή στο κίνημα της μπυραρίας του Νοεμβρίου του 1923 και ήταν ο μόνος που πέτυχε τους αντικειμενικούς στρατιωτικούς στόχους.
Μετά την καταστολή του κινήματος του Νοεμβρίου, το κόμμα και τα SA αναστέλουν την δράση τους. Το 1925 το NSDAP επανιδρύεται, αλλά πλέον ο Χίτλερ, έχοντας αξιολογήσει σωστά τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες και έχοντας ήδη την εμπειρία της αποτυχίας του Νοεμβρίου, κρίνει ότι πρέπει να διεκδικήσει την εξουσία πρωτίστως πολιτικά και δευτερευόντως μαχητικά. Ο Ρεμ διαφωνεί, έρχεται σε ρήξη με τον Χίτλερ και για άλλα θέματα και φεύγει για την Βολιβία.
Αυτό ήταν το πρώτο δείγμα της πολιτικής μυωπίας του Ρεμ. Δεν είχε την πολιτική διορατικότητα του Χίτλερ, και δεν αντιλαμβανόταν ότι η εμμονή του για υποκατάσταση του επίσημου γερμανικού στρατού από τα SA ήταν αυτοκαταστροφική και επικίνδυνη καθώς προκαλούσε αντιπαλότητα του κόμματος με τον στρατό.
Από το 1925 ως το 1931 ο Ρεμ ήταν απών από τους αγώνες των Εθνικοσοσιαλιστών τόσο στην πολιτική σκηνή όσο και στον δρόμο. Στα πολύ δύσκολα χρόνια του Ε/Σ κινήματος, ο Ρεμ ήταν στην άλλη άκρη του κόσμου.
Η κατάσταση πάντως με τα SA δεν ήταν και η πλέον ιδανική. Υπήρχε ήδη ένα κλίμα καχυποψίας μεταξύ των SA και των στελεχών του κόμματος. Τον Αύγουστο του 1930 τα SA του Βερολίνου εξεγέρθηκαν, αρνήθηκαν να διαφυλάξουν μεγάλη κομματική συγκέντρωση με ομιλητή τον Γκαίμπελς, εισέβαλλαν σε γραφεία του κόμματος και της εφημερίδας του Γκαίμπελς Angriff και προξένησαν βανδαλισμούς. Τελικώς η κατάσταση εκτονώθηκε, αλλά ήταν φανερό ότι τα SA δεν ήταν πλήρως ελεγχόμενα, και αυτό ήταν επικίνδυνο για την βιωσιμότητα ενός κόμματος που πάσχιζε να καθιερωθεί και να πάρει την εξουσία. Το 1931 ο Ρεμ επιστρέφει και ο Χίτλερ τον διορίζει αρχηγό των SA. Υπό την ηγεσία του τα SA ενισχύονται και αυξάνεται ραγδαία ο αριθμός των μελών τους. Απορροφούν άλλες παραστρατιωτικές οργανώσεις (π.χ. τους Χαλυβδόκρανους) και το 1933 φτάνουν τα 4.500.000 μέλη. Ο Ρεμ αρχίζει να μιλάει για την "Δεύτερη Επανάσταση", την κοινωνική επανάσταση, που πρέπει να ακολουθήσει την πρώτη Επανάσταση που ήταν η ανάληψη της εξουσίας από τον Χίτλερ τον Ιανουάριο του 1933.Αυτή η λαϊκίστικη ρητορική του Ρεμ μπορεί να ακουγόταν ωραία στα αυτιά πολλών μελών των SA που προέρχονταν από φτωχά λαϊκά στρώματα, αλλά δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Το κόμμα είχε μόλις ανέλθει στην εξουσία και τέτοιου είδους εσωτερικές έριδες απειλούσαν την συνοχή του. Η φρασεολογία του Ρεμ έστρεφε όλο το κατεστημένο κατά του κόμματος, και ο Χίτλερ γνώριζε ότι αυτό ήταν άκρως επικίνδυνο. Ο στρατός ήταν πολύ καχύποπτος με τα SA (άλλωστε ο Ρεμ ποτέ δεν έκρυψε ότι ήθελε να υποκαταστήσει τον στρατό με τα ελγχόμενα από τον ίδιο SA) και μία σπίθα μπορούσε να οδηγήσει την Γερμανία σε εμφύλια σύρραξη που σίγουρα θα οδηγούσε την χώρα πίσω στο χάος του 1918. Ο Ρεμ όμως συνεχίζει, και σε άρθρο του τον Ιούνιο του 1934 στην Μηνιαία Εθνικοσοσιαλιστική Επιθεώρηση λέει ότι η δεύτερη Επανάσταση είναι καθήκον για τους κυβερνώντες. Σε διαφορετική περίπτωση, λέει ότι θα συνέχιζε μόνος του, ακόμα και εναντίον όσων δεν τον ακολουθούσαν! Ξεκάθαρη απειλή για τον Χίτλερ. Παρ'ολ΄αυτά τον Δεκέμβριο του 1933, ο Χίτλερ διορίζει τον Ρεμ Υπουργό Άνευ Χαρτοφυλακίου. Ο Ρεμ όμως συνεχίζει την αδιάλλακτη στάση του και ζητάει τον Φεβρουάριο του 1934, τον περιορισμό της Reichswehr σε βοηθητικό ρόλο των SA. Ο στρατός αντιδράει. Συγχρόνως, ο Ρεμ έχει ήδη αρχίσει επαφές με την γαλλική πρεσβεία προκειμένου να βρει συμμάχους. Ο Γάλλος πρέσβης Πονσέ τον στηρίζει, όπως στηρίζει συγχρόνως και τον Σλάιχερ που λέγαμε παραπάνω. Ο Ρεμ πλέον συνωμοτούσε ανοικτά για την ανατροπή του Ε/Σ καθεστώτος.
Στις 3 Ιουνίου του 1934 ο Χίτλερ συναντάει τον Ρεμ σε μία ύστατη προσπάθεια να τον συνετίσει. Η συνάντηση κράτησε 5 ώρες. Ο Ρεμ όμως παρέμενε αδιάλλακτος.
Όπως είναι φυσικό, ο Χίτλερ αντιδρά και για να προλάβει τα χειρότερα λόγω της αδιαλλαξίας του Ρεμ, αποφασίζει την εξόντωση της ηγεσίας των SA, και πολλών ακόμα πολιτικών αντιπάλων. Αυτή συμβαίνει στις 30 Ιουνίου 1934.
Λίγες μέρες μετά στις 13 Ιουλίου 1934, σε ομιλία του στο Ράιχσταγκ λέει πως οι Ρεμ και Σλάιχερ υποστήριζονταν από μία ξένη δύναμη, μέσω ενός ξένου διπλωμάτη. Εννοούσε φυσικά την Γαλλία και τον Πονσέ. Η Γαλλία αντιδρά και διαμαρτύρεται για τους υπαινιγμούς του Χίτλερ. Ο Χίτλερ δεν το συνεχίζει καθώς δεν τον συμφέρει να έρθει σε ρήξη με την τότε ισχυρότερη Γαλλία και ζητά να παραμείνει ο Πονσέ στην θέση του ως πρέσβης της Γαλλίας στην Γερμανία. Στο κάτω-κάτω, μετά την Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών και την εξολόθρευση των Ρεμ-Στράσσερ-Σλάιχερ, ο Πονσέ ήταν πλέον ακίνδυνος. Ο Ρεμ ήταν μαχητής και είχε αξιόλογες οργανωτικές ικανότητες. Όμως οι ανεδαφικές ιδεολογικές του εμμονές, η άκρατη φιλοδοξία του να επιβάλλει τα SA σαν αποκλειστικό στρατό της Γερμανίας, η ανικανότητά του να σκεφτεί πολιτικά και η έλλειψη πίστης προς τον αναμφισβήτητο αρχηγό του είχαν σαν αποτέλεσμα να καταστεί μία τεράστια εσωτερική απειλή για τον Εθνικοσοσιαλισμό, προς όφελος των εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών του. Ήταν απλά ανίκανος να κατανοήσει τις αντικειμενικές συνθήκες της εποχής, και έφτασε στο σημείο να υιοθετήσει μία προδοτική συμπεριφορά συνωμοτώντας κατά του Χίτλερ. Δικαίως το πλήρωσε με την ζωή του, παρά το ότι ο Χίτλερ έκανε ότι είναι δυνατόν για να τον συνετίσει.
Είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι οι όψιμοι ελληνόφωνοι στρασσερικοί αγνοούν τα παραπάνω αδιαμφισβήτητα ιστορικά στοιχεία. Λόγω της άγνοιάς τους, λένε ότι οι Στράσσερ και Ρεμ ήταν οι γνήσιοι Ε/Σ εν αντιθέσει με την "αντιδραστική δεξιά" πτέρυγα του Κόμματος.
Θεωρούν ότι η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών, οπότε και εξολοθρεύτηκε ο Γκρέγκορ Στράσσερ και ο Ρεμ, ήταν η ταφόπλακα του πραγματικού Ε/Σ, στην θέση του οποίου εγκαθιδρύθηκε ένα αστικοδεξιό αντιδραστικό φιλοκαπιταλιστικό καθεστώς. Ξεχνούν όμως ότι έτσι το μόνο που καταφέρνουν είναι να παπαγαλίζουν την κομμουνιστική θέση για τον Ε/Σ. Ως γνωστόν, οι κομμουνιστές λένε ότι ο Ε/Σ ήταν η πλέον στυγνή έκφραση του καπιταλισμού. Ε, ουσιαστικά το ίδιο πράγμα λένε για το Ε/Σ καθεστώς και οι στρασσερικοί... Είναι τόσο μεγάλη η άγνοιά τους που δεν καταλαβαίνουν ότι γίνονται παπαγαλάκια των κομμουνιστών. Αλλά, ξέχασαμε... αυτοί πιστεύουν ότι μπορούν να συνεργαστούν με τους κομμουνιστές γαι την δημιουργία ενός "ναζιστο-κομμουνιστικού κινήματος"... Τρία πουλάκια κάθονται..
Επιστρέφοντας βέβαια στα της Ε/Σ Γερμανίας, η πραγματικότητα ήταν τελείως διαφορετική. Ο Χίτλερ δεν ήταν δούλος του κεφαλαίου, όπως προσπαθούν να τον παρουσιάσουν οι κομμουνιστές και οι στρασσερικοί. Ο Χίτλερ προσεταιρίστηκε τους κεφαλαιοκράτες για ιδίον όφελος προκειμένου να βρει τους τόσο απαραίτητους οικονομικούς πόρους για το Κόμμα, αλλά μόλις έγινε εξουσία τους υπέταξε και τους προσέδεσε στο άρμα του Ε/Σ καθεστώτος.
Στην Ε/Σ οικονομία τα πάντα ελέγχονταν από το Λαϊκό Κράτος το οποίο κινούσε τα νήματα. Οι μεγαλοβιομήχανοι απλά εκτελούσαν τις διαταγές του, μην μπορώντας να κάνουνε αλλιώς. Στην Ε/Σ Γερμανία ο απόλυτος άρχων ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ, και όχι κάποιος μεγαλοτραπεζίτης (άλλωστε η τράπεζα που χρηματοδοτούσε τα μεγάλα έργα ήταν η Reichsbank που ήταν 100% κρατική) ή κάποιος βιομήχανος. Αυτοί απλά ακολουθούσαν την γραμμή του καθεστώτος.
Τελειώνοντας, καλό θα ήταν να πούμε κάποια πραγματάκια και για την Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών. Οι περισσότερο θεωρούν ότι τότε εξολοθρεύτηκαν αποκλειστικά και μόνο οι εκφραστές της αριστεράς του NSDAP. Αυτό είναι τεράστιος μύθος.
Την νύχτα εκείνη έγιναν γενικότερες εκκαθαρίσεις εις βάρος όλων των εχθρών του γερμανικού λαού. Υπολογίζεται ότι οι συνολικοί νεκροί τότε ήταν περίπου 1000 άτομα. Τα ανώτερα στελέχη των SA που εκτελέστηκαν ήταν μόλις 19 (!!!) άτομα. Εκτελέστηκαν και κάποιες δεκάδες ακόμα χαμηλόβαθμων SA. Σε ένα σύνολο 4.500.000 μελών των SA, αυτοί είναι αστείοι αριθμοί.
Οι υπόλοιποι ήταν από όλο το πολιτικό φάσμα.
Είπαμε ήδη για τον Σλάιχερ. Παρόμοια τύχη είχε και ο στενός συνεργάτης του στρατηγός Μπρέντοφ. Ο συντηρητικός δεξιός Πάπεν την γλίτωσε τελευταία στιγμή, αλλά του επεβλήθη κατ'οίκον περιορισμός. Οι συνεργάτες του όμως Μπόζε και Κλάιζενερ εκτελέστηκαν. Ο πρώτος μες στην αντικαγκελαρία και ο δεύτερος στο Υπουργείο Μεταφορών. Άλλοι συνεργάτες του Πάπεν, όπως η βαρόνη Στότσιγκεν και ο Τσίρκι κλείστηκαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο ακροδεξιός Καρ, αντίπαλος του Χίτλερ το 1923 τον καιρό του κινηματος του Νοεμβρίου, δολοφονήθηκε. Ο διευθυντής της Χόφμαν, ο αντιστράτηγος των SS βαρόνος Μπούχβαλντ, ο κομισσάριος της αστυνομίας Τόιφλ, ο αρχηγός του Τάγματος των Ιερωνυμιτών Μπέρναρντ Στεμφμπλ, ο βαθύλουτος μουσικος Βίλι Σμιτ είχαν την ίδια τύχη. Ο τραπεζίτης Ράγκεντατς που είχε φέρει σε επαφή τον Ρεμ με τον Πονσε, είχε φύγει την προηγούμενη νύχτα για την Αγγλία, και έτσι την γλίτωσε.
Πέραν των ιστορικών στοιχείων, στο καθαρά ιδεολογικό επίπεδο, οι θαυμαστές της αριστεράς του NSDAP ξεχνάνε ότι δεν υπάρχει δεξιός και αριστερός Ε/Σ.
Ο Ε/Σ ήταν μία ιδεολογία και μία κοσμοθεωρία που ξέφευγε από τα στενά όρια του αστικοδημοκρατικού κοινοβουλευτισμού ο οποίος χώριζε τα πολιτικά κόμματα σε αριστερά, κεντρώα και δεξιά.
Ο Ε/Σ απέρριπτε ασυζητητί την κατεστημένη πολιτική ταξινόμηση σε αριστερά και δεξιά, και κοιτούσε μόνο εμπρός για το καλό της Γερμανίας. Και αυτό δεν το λέμε εμείς, αλλά το έλεγε ο ίδιος ο Φύρερ ο οποίος κατ'επανάληψη είχε συγκρουστεί τόσο με την αριστερά όσο και με την δεξιά. Οποιοσδήποτε χρησιμοποιεί όρους όπως "αριστερός Ε/Σ" ή "δεξιός Ε/Σ" έχει μαύρα μεσάνυχτα για το τι πραγματικά ήταν ο Ε/Σ, εκτός αν πιστεύει ότι έχει κατανοήσει το πνεύμα του Ε/Σ καλύτερα από τον Αδόλφο Χίτλερ. Στην περίπτωση αυτή, υπάρχουν αρμόδια ψυχιατρικά ιδρύματα στα οποία επιβάλλεται να απευθυνθεί επειγόντως.
Αντιλαμβανόμαστε βέβαια τα βαθύτερα ψυχικά αίτια της ταύτισης κάποιων με την αριστερά του NSDAP. Τα αίτια αυτά έχουν να κάνουν με την ανάγκη τους να ταυτιστούν με τον ηττημένο. Πάσχουν απλά από σύμπλεγμα κατωτερότητας. Ηδονίζονται με την ιδέα της ήττας. Τους αρέσει να είναι από κάτω (δεν γνωρίζουμε αν αυτό το βίτσιο τους έχει και άλλες προεκτάσεις...). Ψάχνουν να βρουν τους εκάστοτε ηττημένους για να ταυτιστούν μαζί τους. Είναι σίγουρο ότι αν τελικά επικρατούσε ο Ρεμ και όχι οι Γκαίρινγκ-Χίμλερ, εκείνοι θα κλαίγανε και θα ωρύονταν για το "κομμούνι τον Ρεμ που εξολόθρευσε τον αγνό πατριώτη Γκαίρινγκ".
Η καημένη η Ιστορία όμως δεν φταίει σε τίποτα που της έχουν αλλάξει τα φώτα, προκειμένου να ηρωοποιήσουν τους.... αδελφούς Στράσσερ.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου