8/29/2012

Τάγματα Εφόδου-παραστρατιωτική οργάνωση προσκείμενη αρχικά στο Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (DAP)

 Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η οργάνωση Sturmabteilung (συντομογραφία: SA, ελληνική προφορά: Στουρμαμπτάιλουνγκ, Ες-Α, ελληνικά: Τάγματα Εφόδου) ήταν παραστρατιωτική οργάνωση προσκείμενη αρχικά στο Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (DAP) και στη συνέχεια στη μετεξέλιξή του το NSDAP (Γερμανικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα) του Χίτλερ.                                                                     Ίδρυση

Ύστερα από την ίδρυση του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος, του οποίου ο πολιτικός προσανατολισμός ήταν εθνικιστικός - αντισημιτικός, έγινε σαφές ότι οι συναντήσεις των μελών του μικρού κόμματος, που πραγματοποιούνταν κυρίως σε μπιραρίες του Μονάχου είχαν ανάγκη περιφρούρησης. Δημιουργήθηκε, έτσι, το 1920 ένα σώμα περιφρούρησης, το οποίο ονομάστηκε "Ρολκομμάντο" (Rollkommando). Σε αυτό στρατολογήθηκαν, αρχικά, κυρίως μέλη της παράνομης, ακροδεξιάς παραστρατιωτικής οργάνωσης "Φράικορπς" (Freikorps, επί λέξει ελεύθερο σώμα), η οποία είχε δημιουργηθεί για να πολεμήσει τους Κομμουνιστές και να "προστατεύσει τα Γερμανικά σύνορα" και, κυρίως, από το τμήμα του Φράικορπς που ονομαζόταν "Consul" αλλά είχε το προσωνύμιο "Ταξιαρχία Έρχαρτ" (Brigade Ehrhardt) και ήταν, στην πραγματικότητα, μια συμμορία δολοφόνων. Αρχικά υπήρξαν ορισμένες διαφωνίες για το κατά πόσον η SA θα έπρεπε να θεωρείται άμεση μετεξέλιξη του Φράικορπς, ωστόσο οι κοινές δραστηριότητες (μάχες σε μπιραρίες και δρόμους κατά των αντιφρονούντων) και τα πολλά κοινά και στις δύο οργανώσεις μέλη, ενισχύουν την άποψη αυτή. Ο πρώην λοχαγός του Στρατού Ερνστ Ρεμ αναλαμβάνει την καλύτερη οργάνωση και την προμήθειά τους με όπλα. Επικεφαλής αναλαμβάνει ο Εμίλ Μορίς (Emil Maurice), ενώ εκπαίδευση στα στελέχη της παρέχει η "Ταξιαρχία Έρχαρτ". Έτσι, τυπικά, η ίδρυση της SA τοποθετείται στις 4 Νοεμβρίου 1921Ο Ρεμ, αν και δεν ηγείται τυπικά της οργάνωσης, είναι ο κινητήριος μοχλός της. Οι διασυνδέσεις του τόσο με στελέχη της Ράιχσβερ (Γερμανικός Στρατός) όσο και με τοπικούς αξιωματούχους της Αστυνομίας και των πολιτικών αρχών, του εξασφαλίζουν απρόσκοπτη δράση στρατολόγησης, εκπαίδευσης και εξοπλισμού της SA.
 Ωστόσο, δεν αργεί να συγκρουστεί με τον Χίτλερ (τέλη 1921), καθώς ο Ρεμ προσδοκά την μετεξέλιξη της SA σε κανονικό στρατό, ενώ ο Χίτλερ την χρειάζεται μόνον ως όργανο προπαγάνδας και εκμηδενισμού πολιτικών αντιπάλων (με τη βία). Ο Ρεμ, παρακούοντας τον τότε ηγέτη της Οργάνωσης είχε ήδη ξεκινήσει την εκπαίδευση στελεχών της SA σε αμιγώς στρατιωτικά θέματα, αλλά ο Χίτλερ σταμάτησε αυτή τη δραστηριότητα αμέσως μόλις την αντελήφθη.
Η SA φάνηκε εξαιρετικά χρήσιμη στον Χίτλερ, που θεωρεί ότι μπορεί να του παρέξει όλη την υποστήριξη που του χρειάζεται και έτσι στις 8 Νοεμβρίου 1923 αποπειράται, με την υποστήριξή της, το Πραξικόπημα της μπιραρίας. Το Πραξικόπημα αποτυγχάνει, οι ηγέτες του συλλαμβάνονται και οι περισσότεροι εγκλείονται στην φυλακή. Εκεί ο Χίτλερ αναπτύσσει ισχυρή φιλία με τον Ρεμ.
Ο Ρεμ και ο Χίτλερ αποφυλακίζονται το 1924 και συνεργάζονται στενά για την επανίδρυση του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. Αρχικά δημιούργησαν το "Frontbann", το νόμιμο υποκατάστατο της SA (που είχε τεθεί εκτός νόμου). Ο Ρεμ εξελέγη μέλος του Ράιχσταγκ ως μέλος του Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελευθερίας (μετονομασία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, που επίσης είχε τεθεί εκτός νόμου).
 Και πάλι, όμως, ανέκυψαν διαφωνίες μεταξύ Ρεμ και Χίτλερ. Ως συνέπεια αυτών των διαφωνιών, ο Ρεμ παραιτήθηκε από το βουλευτικό αξίωμα το 1925 και έφυγε για την Βολιβία, όπου εργάστηκε ως σύμβουλος στον βολιβιανό Στρατό. Η SA έχει πλέον ως ηγέτη - μέχρι το 1926 τον Βολφ Γκραφφον Χέλντορφ (Wolf Graf von Helldorf), στον οποίο ανέθεσε την αρχηγία ο Ρεμ, όταν εξελέγη βουλευτής. Με την αναχώρησή του, όμως, ο Χέλντορφ χάνει την ηγεσία της και μόνο το 1926 ο Χίτλερ τοποθετεί επικεφαλής τον Φραντς Φέλιξ φον Πφέφερ φον Σάλομον (Franz Felix von Pfeffer von Salomon). Αυτός παραμένει ηγέτης της ως το 1930, οπότε ο Χίτλερ ανέλαβε ο ίδιος την ηγεσία της SA, αλλάζοντας και τον τίτλο του ηγέτη της σε "Chef des Stabes" (Αρχηγός του Επιτελείου). Ο Πφέφερ έφυγε από την SA καθώς ο Χίτλερ αρνήθηκε να επιτρέψει σε οποιοδήποτε από τα μέλη της να καταλάβει έδρα στο Ράιχσταγκ (Γερμανικό Κοινοβούλιο). Τοποθετεί τον Δρα Ότο Βάγκενερ (Dr Otto Wagener) προσωρινό ηγέτη της SA (αρχές Αυγούστου 1931), αλλά, λίγερ μερες αργότερα, τα μέλη της SA στο ανατολικό τμήμα της χώρας επαναστατούν, υπό την ηγεσία του Ταγματάρχη (Oberster SA-Führer Ost) Βάλτερ Στένες (Walther Stennes), διαμαρτυρόμενα για προβλήματα με τους Γκαουλάιτερ και, κυρίως, για τη συνεχιζόμενη αναστολή πληρωμών τους.
Το Σύνταγμα 31 του Βερολίνου επιτίθεται εναντίον των γραφείων του Γιόζεφ Γκέμπελς στο Βερολίνο και ξυλοκοπεί τα μέλη της SS που τα φρουρούν. Η μόνη δύναμη που μπορεί να σταματήσει την SA είναι πλέον η Αστυνομία.
Ο Χίτλερ, όμως, δεν θέλει ούτε να το διανοηθεί, καθώς απομένουν λίγες μόνον ημέρες ως τις εκλογές: Σπεύδει από το Μόναχο και καταφέρνει να πείσει τους εξαγριωμένους SA ότι οι μισθοί τους θα αυξηθούν και θα τους δοθούν περισσότερες εξουσίες. Έχοντας αντιληφθεί ότι η οργάνωση έχει γίνει περισσότερο ισχυρή από όσο θα ήθελε, αναλαμβάνει ο ίδιος την αρχηγία της (2 Σεπτεμβρίου 1930) και αποδίδει νέο τίτλο στον ηγέτη της, αυτόν του "Αρχηγού του Επιτελείου" (Stabschef).
1931-1945
Μη θέλοντας να παραμείνει ηγέτης της SA απέστειλε προσωπική παράκληση στον Ρεμ να επιστρέψει για να αναλάβει "Αρχηγός του Επιτελείου". Ο Ρεμ αποδέχτηκε την πρόταση και, τον Ιανουάριο του 1931 γίνεται "Stabschef" της SA. Η επάνοδός του συνοδεύτηκε από ριζοσπαστικές ιδέες, φρόντισε, όμως, να τοποθετήσει προσωπικούς του φίλους σε ηγετικές θέσεις. Πολλά  ηγετικά στελέχη του Κόμματος, όμως, δεν βλέπουν θετικά την επάνοδο του Ρεμ, και ιδιαίτερα οι Γκέρινγκ και Χίμλερ και χρειάστηκε η προσωπική παρέμβαση του Χίτλερ για να δώσουν και επίσημα την συγκατάθεσή τους.
Η SA αριθμεί πλέον περίπου 1.000.000 μέλη και συνεχίζει τις οδομαχίες κατά των Κομμουνιστών και των Εβραίων.
Τρομοκρατεί, επίσης, όλους τους αντιτιθέμενους στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, κυρίως τους εκδότες, τους καθηγητές, τους πολιτικούς, τους επιχειρηματίες, αλλά και τους τοπικούς αξιωματούχους που "δεν είναι συνεργάσιμοι". Συχνά, επίσης, παίρνει το μέρος των εργαζομένων που απεργούν, επιτίθεται και ξυλοκοπεί τους απεργοσπάστες και συμμετέχει σε διαδηλώσεις και πικετοφορίες.
Ο Ρεμ, όμως, δεν έχει ξεχάσει τον αρχικό προσανατολισμό που έχει θέσει για την SA, να την καταστήσει, δηλαδή, αντικαταστάτη του Εθνικού Στρατού. Οι προθέσεις του δεν περνούν απαρατήρητες από τον Χίτλερ αλλά ούτε από τον Καγκελάριο Χάινριχ Μπρύνινγκ (Heinrich Brüning), ο οποίος δίνει εντολή διάλυσης και της SA και της SS. Η Αστυνομία καταλαμβάνει τα γραφεία και των δύο οργανώσεων και κατάσχει όλα τους τα υπάρχοντα (15 Απριλίου 1932). Ωστόσο, ο Μπρύνινγκ αντικαθίσταται σύντομα από τον Φραντς φον Πάπεν (Franz von Papen), τον οποίο ο Χίτλερ καταφέρνει να πείσει να άρει την απαγόρευση λειτουργίας των δύο οργανώσεων, πράγμα που επιτυγχάνει στις 4 Ιουνίου. Ο Πάπεν παραιτείται με τη σειρά του. Τον αντικαθιστά ο Κουρτ φον Σλάιχερ.Το [1933]] ο Χίτλερ αντικαθιστά τον φον Σλάιχερ στο αξίωμα του Καγκελάριου και η SA θα έπρεπε να είναι από τα βασικά του στηρίγματα.
Ωστόσο, ο ηγέτης της, Ρεμ, αποτελεί εν δυνάμει αντίπαλο του Χίτλερ μέσα στο Κόμμα, ηγούμενος μιας πανίσχυρης οργάνωσης. Γι' αυτό ο Χίτλερ αποφασίζει να εξουδετερώσει, τόσο αυτόν όσο και την SA. Κρίνει ότι η SA έχει εκπληρώσει την αποστολή της, που ήταν να στηρίξει την κατάληψη της εξουσίας.
Ο Χίτλερ και το Κόμμα δεν την χρειάζονται πλέον. Σε αυτό τον ενθαρρύνει ο Γκέρινγκ, ο οποίος, ύστερα από τον Εμπρησμό του Ράιχσταγκ, αναγκάζεται να δεχτεί ως "βοηθητική αστυνομία" (Hilfspolizei) 24.000 άνδρες της SA, γεγονός που τον γεμίζει τρόμο, καθώς δεν μπορεί να τους ελέγξει. Ο Χίτλερ συμμερίζεται τη γνώμη του. Ο Ρεμ και η οργάνωσή του πρέπει να φύγουν από τη μέση.
Με τη βοήθειά της SS και του Χίμλερ, το Κόμμα αρχίζει να διαδίδει ανοικτά πλέον ότι ο Ρεμ είναι ομοφυλόφιλος, κάτι που είναι γνωστό ήδη από το 1931, οπότε η εφημερίδα Munchener Post δημοσίευσε επιστολές του προς φίλο, στον οποίο εξομολογείται τις σεξουαλικές του σχέσεις με άνδρες. Διαπιστωμένα ομοφυλόφιλος είναι, επίσης, ο υπαρχηγός του Έντμουντ Χάινες (Edmund Heines). Το Κόμμα ισχυρίζεται ότι οι επιστολές είναι πλαστές, αλλά τα γεγονότα δεν διαψεύδονται: Ο ταγματάρχης (Gruppenführer) Καρλ Ερνστ (Karl Ernst), που πιστεύεται ότι έπαιξε ρόλο και στον εμπρησμό του Ράιχσταγκ, είναι μπράβος σε λέσχη ομοφυλόφιλων.
Με δεδομένο ότι Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα αποκηρύσσει ανοικτά και με κάθε τρόπο την ομοφυλοφιλία, αυτός είναι επαρκής λόγος για την απομάκρυνσή τους. Επιπλέον ο Ρεμ σχεδιάζει την μετεξέλιξη της SA σε τακτικό στρατό, κάτι που όλες οι ηγετικές φυσιογνωμίες του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος -  και ο Φύρερ - απορρίπτουν κατηγορηματικά.
 Έτσι, τον Ιανουάριο του 1934 ο Χίτλερ δίνει εντολή στην Γκεστάπο να συλλέξει στοιχεία που να ενοχοποιούν τον Ρεμ, τον οποίο θεωρεί - και ορθά - πολιτικό του αντίπαλο. Τον Φεβρουάριο αναγγέλλει τον περιορισμό των δραστηριοτήτων της SA. Ο Ρεμ ανταπαντά αυξάνοντας τον αριθμό των ενόπλων της SA, κάτι που πολλοί εκλαμβάνουν ως προετοιμασία ανταρσίας και πραξικοπήματος. Ο Ρεμ προτείνει την ένταξη αρκετών ηγετών της οργάνωσης στον Στρατό, που αρνείται την "προσφορά" των επιπλέον στελεχών.
 Ωστόσο, η οργάνωση (και ο ηγέτης της) αρχίζει να φαίνεται επικίνδυνη και στον ίδιο τον Χίτλερ, ο οποίος έχει αντιληφθεί ότι, αν δεν την εξουδετερώσει, δεν θα μπορέσει να κυριαρχήσει και στο τελευταίο - και ιδιαίτερα σημαντικό - προπύργιο αντίστασης στα σχέδιά του: Τον Γερμανικό στρατό (Βέρμαχτ). Στις 30 Ιουνίου 1934 ο Ρεμ και οι ανώτεροι αξιωματούχοι της SA καλούνται σε σύσκεψη σε ένα ξενοδοχείο στα περίχωρα του Μονάχου. Εκεί συλλαμβάνονται, και οι αφοσιωμένοι του Χίτλερ Χέρμαν Γκέρινγκ και Χάινριχ Χίμλερ κατηγορούν τον Ρεμ ως ομοφυλόφιλο. Ο Χίμλερ, ειδικά, φθονεί τον Ρεμ επειδή η οργάνωση την οποία δημιούργησε και διευθύνει, η SS (τότε σωματοφυλακή του Χίτλερ), δεν έχει τη ισχύ και την επιρροή της SA.
Ο Ρεμ υφίσταται ψυχολογικές πιέσεις για να ομολογήσει. Δεν το πράττει και τότε, κατ' εντολή του Χίτλερ, του προσφέρεται ένα πιστόλι για να αυτοκτονήσει. Αρνείται να το πράξει και, τελικά, δολοφονείται από χαμηλόβαθμα στελέχη των SA με ριπές αυτόματων όπλων. Αυτό θα σημάνει και το τέλος της παντοδυναμίας της οργάνωσης SA, η οποία δεν διαλύεται μεν, αλλά παραμένει στο παρασκήνιο, "παροπλισμένη".



 Η νύκτα αυτή έχει επονομαστεί "Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών".

Με την εξουδετέρωση της SA ο Χίτλερ καταφέρνει να πείσει και τους ευγενούς καταγωγής στρατιωτικούς για τις προθέσεις του σχετικά με την αποκατάσταση της Γερμανίας στο διεθνές πολιτικό σκηνικό. 
Αποσπά, έτσι, από τους αξιωματικούς μια δήλωση αφοσίωσης στο πρόσωπό του. Παρά το γεγονός αυτό, ο Χίτλερ ποτέ δεν συμπάθησε τους αξιωματικούς του, οι οποίοι ήταν όλοι, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, πιστοί της Πρωσικής στρατιωτικής παράδοσης και ευγενούς καταγωγής και, φυσικά, κανείς τους δεν ήταν μέλος του Κόμματος.
 Ως συνέπεια της συνεχώς αυξανόμενης αντιπάθειάς του απέναντί τους, περίπου πενήντα ηγετικές φυσιογνωμίες των Στρατιωτικών δυνάμεων (Βέρμαχτ) θα εκτελεστούν, θα αυτοκτονήσουν "εν διατεταγμένη υπηρεσία" ή θα σφαγιαστούν με φρικτό τρόπο κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η οικονομικά άρχουσα τάξη υποστήριξε εξ αρχής τον Χίτλερ. 
Οι ιδιοκτήτες βαρέων βιομηχανιών, φοβούμενοι την οικονομική ύφεση, στην οποία είχε περιπλέξει τη χώρα η Δημοκρατία της Βαϊμάρης, δεν έφεραν κανένα εμπόδιο στην άνοδο των Ναζιστών στην εξουσία:
Αντίθετα, στήριξαν οικονομικά το Κόμμα, όπως ο μεγιστάνας Γκούσταβ Κρουπ φον Μπόλεν ουντ Χάλμπαχ του βιομηχανικού κολοσσού Κρουπ (Krupp). Όταν οι Ναζί πήραν την εξουσία, η ανεργία είχε πλήξει το 30% του ενεργού πληθυσμού, ο πληθωρισμός (εισαγόμενος και μη) είχε φθάσει σε δυσθεώρητα ύψη.
Οι "Γιούνγκερς", όπως αποκαλούσαν την οικονομικά άρχουσα τάξη, ήθελαν πάση θυσία να επαναφέρουν τις επιχειρήσεις τους στην κερδοφορία και οι νόμοι της Δημοκρατίας, όπως και οι όροι της Συνθήκης των Βερσαλλιών, δεν τους άφηναν τέτοια περιθώρια.
Υποστήριξαν τον Χίτλερ και το Κόμμα του, ευελπιστώντας σε οικονομική ανάκαμψη.
Το ίδιο έκαναν και οι ιδιοκτήτες των μεγάλων Τραπεζών, οι οποίοι αντιτίθονταν στην αυστηρή νομοθεσία που είχε θεσπιστεί επί Δημοκρατίας. Η αμοιβαία υποστήριξη κεφαλαίου και Ναζί οδήγησε σε οικονομική ανάκαμψη με τη μείωση της ανεργίας, που μάστιζε τη Γερμανία της Δημοκρατίας. Ως αποτέλεσμα, το ΑΕΠ της χώρας ανέβηκε από τα 59,1 δισ. μάρκα το 1933 στα 129 δισ. μάρκα το 1939[25].
Ο Χίτλερ αρχικά είχε ως κεφαλή της Γερμανικής κεντρικής Τράπεζας (αργότερα τον διόρισε Υπουργό Οικονομικών) τον Χιάλμαρ Σαχτ (Hjalmar Schacht). Αυτός ήταν ο οικονομικός "εγκέφαλος" των Ναζί και, ακολουθώντας φαινομενικά ανορθόδοξη πολιτική, πέτυχε εκπληκτικά οικονομικά αποτελέσματα: Εκμεταλλεύεται στο έπακρο την αποδέσμευση των αποθεμάτων χρυσού από το νόμισμα, που επήλθε ως συνέπεια της Οικονομικής Κρίσης του 1929, διατηρεί πολύ χαμηλά τα επιτόκια δανεισμού και καταρτίζει έντονα ελλειμματικούς προϋπολογισμούς:
Εκατοντάδες δημόσια έργα χρηματοδοτούνται κατ' αυτό τον τρόπο αλλά, δημιουργώντας την ανάγκη εργατικών χεριών για την εκτέλεσή τους, μειώνουν την ανεργία με ρυθμό που καμία άλλη χώρα δεν κατάφερε να επιτύχει ύστερα από την Οικονομική Κρίση.

Otto και Gregor Strasser. Η αντίδραση εναντίον της επανάστασης

 του Troy Southgate
αναδημοσιευση απο τοhttp://faiokokkinometwpo.blogspot.gr/2007/10/otto-gregor-strasser.html
........ Οι επαναστατικοί εθνικιστές πολεμάμε τους αντιδραστικούς και τους κόκκινους το ίδιο, επειδή είμαστε γνήσιοι κοινωνικοί εθνικιστές.

Το δόγμα του κοινωνικού εθνικισμού διαδόθηκε κυρίως από τους Otto και Gregor Strasser, δύο αδέλφια που προσχώρησαν στο Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (NSDAP) κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '20.
Gregor Strasser
Otto Strasser
Σε αυτή την οργάνωση ήρθε τελικά στην ηγεσία της ο Adolf Hitler, ο οποίος πάνω στον εγωιστικό πόθο του για την απόλυτη δύναμη ήρθε να προδώσει το ίδιο το ιδανικό του κοινωνικού εθνικισμού που είχε αναδειχθεί από το NSDAP από την αρχή της ύπαρξής του. Για πολλούς αποκαλούμενους εθνικιστές, η κριτική στο Hitler αντιμετωπίζεται ως αίρεση. Αλλά κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει το σαφές και απλό γεγονός ότι Hitler αρνήθηκε συνολικά να καταδικάσει τους γερμανικούς κεφαλαιοκράτες και το δεξιό κατεστημένο, και επέτρεψε ακόμη και στο κόμμα να λάβει χρηματοδότηση από εύπορους εβραίους χρηματοδότες της Wall Street.
Τα στοιχεία για αυτό τον ισχυρισμό μπορούν να βρεθούν στο βιβλίο του Anthony Sutton "η Wall Street και η άνοδος του Hitler"
Οι αδελφοί Strasser, εντούτοις, που ήταν και οι δύο εξαιρετικά ενεργοί στο NSDAP προτού να το κόμμα έρθει στην εξουσία το 1933, ενεπλάκησαν σε ένα συνεχή πόλεμο ιδεολογίας με τον ίδιο τον Hitler, ο οποίος αρνήθηκε να υποστηρίξει τη διοικητική αποκέντρωση της κρατικής δύναμης ή να προσφέρει στους συνηθισμένους εργαζόμενους ανθρώπους της Γερμανίας ένα μερίδιο και στη γεωργία και στη βιομηχανία.
Ο Hitler είχε απορρίψει πραγματικά τη «Δομή για το Γερμανικό Σοσιαλισμό» του Otto Strasser το 1925, προτιμώντας να μείνει κολλημένος στα 25 σημεία του NSDAP, που θεωρήθηκαν από πολλά μέλη του κόμματος ξεπερασμένα.
Ακόμη και χωρίς τις ριζοσπαστικές ιδέες των Strasser για μια νέα κατεύθυνση και πέρα από το αριστερό και το δεξιό του πολιτικού φάσματος, τα 25 σημεία του NSDAP ήταν ακόμα κατά πολύ μη συμβατά με την αντιδραστική υποταγή του Hitler στους κεφαλαιοκρατικούς χρηματοδότες του, και πολλές από αυτές τις βασικές αρχές της εθνικοσοσιαλιστικής πολιτικής προδόθηκαν επίσης.
Καθένας που μπαίνει στον κόπο να εξετάσει το σημείο 11 αυτού του μανιφέστου, για παράδειγμα, θα ανακαλύψει μια ευθεία καταδίκη του μη δεδουλευμένου εισοδήματος.
Εντούτοις, μετά την άνοδο του Hitler στην εξουσία, η τοκογλυφία συνέχισε να μολύνει το γερμανικό τραπεζικό σύστημα και καμία προσπάθεια δεν καταβλήθηκε να αποτρέψει τους πλούσιους τραπεζίτες από τη χρέωση του τεράστιου τόκου των δανείων στους ανθρώπους.
 Πράγματι, ο Hitler τοποθέτησε όλη την οικονομική ισχύ στα χέρια του Hjalmar Schact, ένα ελευθερομασόνο με διασυνδέσεις στη Wall Street. Ο Gregor Strasser, όμως είχε να πει για τον καπιταλισμό ότι:
"Το καπιταλιστικό σύστημα με την εκμετάλλευση εκείνων του που είναι οικονομικά αδύνατοι, με τη ληστεία της εργατικής δύναμης των εργατών, με τον ανήθικο τρόπο της αξιολόγησης των ανθρώπων ανάλογα με τον αριθμό πραγμάτων και το ποσό των χρημάτων που κατέχουν, αντί για την εσωτερική αξία τους και τα επιτεύγματά τους, πρέπει να αντικατασταθεί από ένα νέο και δίκαιο οικονομικό σύστημα, με μια λέξη από το γερμανικό σοσιαλισμό."
Μετακινούμενοι προς τα σημεία 13 και 14, η δήλωση των αρχών του κόμματος καλεί για καταστροφή του καπιταλιστικού συστήματος και αντικατάστασή του από τις οικογενειακές επιχειρήσεις και τους συνεταιρισμούς των εργατών. Για άλλη μια φορά, ο Hitler δεν είχε κανέναν χρόνο για τέτοια οικονομική δικαιοσύνη και αυτά τα δύο άρθρα πολιτικής ήταν σύντομα ξεχασμένα. Ο Otto Strasser, από την άλλη πλευρά εξήγησε ότι:
"Η εναλλακτική των χρεωκοπημένων ξένων "λύσεων" του κομμουνισμού και του καπιταλισμού, η ιδέα που παρουσιάζουμε είναι η πολιτική αντιπροσώπευση των κομμάτων, του εμπορίου και των επαγγελμάτων βασισμένη στο αρχαίο σύστημα συντεχνιών μας."
Ο Otto Strasser, που μια φορά περιγράφηκε ως "άφοβο άτομο με ακαταμάχητη ειλικρίνεια και γοητεία" από το ριζοσπάστη αντικαπιταλιστή A.K. Chesterton, κατόπιν πρότεινε ένα πρόγραμμα τριών σημείων πρόγραμμα για τη βιομηχανία και τους εργάτες:
(1) Θα δημιουργηθεί, σε αντίθεση με την υπάρχουσα "κοινωνική τάξη" του καπιταλιστή, μια «κοινωνική θέση» των διαχειριστών, η οποία, ανεξάρτητα από τον πλούτο ή την προέλευση, θα αποτελέσει μια λειτουργική αριστοκρατία που, χάρη στις ίδιες τις μεθόδους επιλογής της, μπορεί να ειπωθεί ότι θα αποτελείται από "τους καπετάνιους της βιομηχανίας" ή των "εξουσιοδοτημένων υπαλλήλων της οικονομικής ζωής."
(2) Η στερημένη κοινωνική τάξη των "προλεταρίων" θα εξαφανιστεί, τη θέση της θα πάρει μια "κοινωνική θέση" εργατών με πλήρη δικαιώματα, που άμεσα και έμμεσα θα συμμετέχουν και θα ενδιαφέρονται για "το εργαστήρι τους". Δεν θα είναι πλέον αντικείμενα της οικονομίας, αλλά τα υποκείμενά της.
(3) Οι σχέσεις μεταξύ του κράτους και της οικονομικής ζωής θα αλλάξουν ριζοσπαστικά. Το κράτος δεν θα είναι ο "νυχτοφύλακας και αστυφύλακας" του καπιταλισμού, ούτε θα είναι δικτάτορας του οποίου η γραφειοκρατία χτυπά το μαστίγιο που οδηγεί τους εργάτες στις θέσεις τους και τους τσιμπά με τα σπιρούνια στις εργασίες τους, αλλά θα είναι ένας διαχειριστής των καταναλωτών, και υπό αυτήν τη μορφή θα έχει πολλή επιρροή, αλλά μόνο μέσα και πλάι στην αυτοδιάθεση των εργαζoμένων παραγωγών, δηλαδή της διαχείρισης και του προσωπικού των εργαζομένων (που συνίστανται από την κατάλληλη αναλογία των υπαλλήλων γραφείου και άλλων διανοητικών εργαζομένων, από τη μια , και των εργαζομένων χειρωνακτικής εργασίας από την άλλη)."
Παρά τις ιδέες κοινής λογικής του Στρασσερισμού , ο κατάλογος με τις αντιθέσεις συνεχίζεται, ως αποτέλεσμα του γεγονότος ότι ο Hitler πειθήνια αρνείται να καταδικάσει τη δεξιά, που κερδίζει τον έλεγχο του NSDAP και τελικά οδηγεί Γερμανία σε μια ιμπεριαλιστική επίθεση ενάντια στην υπόλοιπη Ευρώπη, καταπνίγοντας τον πολιτισμό και την παράδοση στη φανατική κίνησή του προς μια "μεγαλύτερη Γερμανία".
Το σημείο 16 υποσχέθηκε την καταστροφή των αλυσίδων καταστημάτων και σουπερμάρκετ, και ισχυρίστηκε ότι υποστηρίζει τις μικρές επιχειρήσεις. Η πραγματικότητα, αφ' ετέρου, ήταν μακρά διαφορετική δεδομένου ότι Hitler για άλλη μια φορά υπερασπίστηκε τους μονοπωλητές.
 Ενώ οι Στρασσερικοί των SA χτύπησαν τα μεγάλα καταστήματα και πίεσαν τους ανθρώπους να υποστηρίξουν τους μικρούς εμπόρους, ο Hitler έβαλε στιγμιαία τέλος σε κάθε τέτοια αντικαπιταλιστική δραστηριότητα.
Προφανώς, επειδή μια μεγάλη αλυσίδα καταστημάτων χρηματοδοτούσε το νότιο τμήμα του ίδιου του NSDAP, ο Hitler δεν θέλησε να απαλλοτριώσει τα οικονομικά στηρίγματά του.
Στο σημείο 17, εξηγήθηκε ότι θα υπήρχε ένα τέλος στην κυριαρχία των μεγάλων γαιοκτημόνων, και ότι θα υπήρχε επανακατανομή της επεκταμένης αγροτικής καλλιέργειας. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '20, πάνω από το 20% της Γερμανίας ανήκε σε λιγότερους από 19.000 ανθρώπους και οι αγρότες κοίταζαν στο NSDAP να τους παρέχει το φωτεινότερο μέλλον , αντικρίζοντας τη συνεχώς επιδεινούμενη δυσάρεστη κατάστασή τους.
Δυστυχώς, επρόκειτο να λάβουν λίγη βοήθεια από το Hitler. Αν και ο υπουργός γεωργίας Walter Darre εμφανίστηκε να κάνει πολλά για να προστατεύσει το ρόλο της αγροτιάς, δεν υπήρξε καμία προσπάθεια να ανακατανεμηθεί η γη. Ακόμα και όταν ο Darre πέρασε το νόμο για τις κληρονομικές γαιοκτησίες των αγροτών, το ίδιο το σχέδιο βγήκε από τον αναπληρωτή του, Ferdinand Fried –τον κρυφό ηγέτη του Μαύρου Μετώπου του Otto Strasser!
Έτσι ποια απάντηση δίνει ο Στρασσερισμός για να καταπολεμήσει την ανίερη συμμαχία των καπιταλιστών, των γαιοκτημόνων και των Χιτλερικών; Ο Otto Strasser παρείχε μια αληθινά δίκαιη επιχειρηματολογία στις πολυπλοκότητες της γεωργίας στη “Δομή για το Γερμανικό Σοσιαλισμό“:
"Ο αντικειμενικός σκοπός της γεωργίας είναι να εξασφαλίσει ότι τρέφεται η κοινότητα. Η γη που διατίθεται για χρήση από την κοινότητα ανήκει αποκλειστικά στο έθνος, γιατί η γη δεν αποκτήθηκε από κανένα ατομικά αλλά από την κοινότητα σα σύνολο, με μάχη ή με αποίκιση εκ μέρους της κοινότητας, και η κοινότητα την έχει υπερασπιστεί ενάντια στους εχθρούς.
 Η κοινότητα ως ιδιοκτήτης θέτει τη γη στη διαθεσιμότητα του έθνους υπό μορφή κτημάτων σε εκείνους που είναι ικανοί και πρόθυμοι να τα χρησιμοποιήσουν για τη γεωργία και την παραγωγή προμηθειών. Αυτό θα αναληφθεί από αυτοδιαχειριζόμενους φορείς ή τοπικά συμβούλια των αγροτών. Το μέγεθος των αγροκτημάτων θα περιοριστεί ανάλογα με τις τοπικές ιδιότητες της γης: το μέγιστο καθορίζεται από την αρχή ότι κανένας δεν θα μπορεί να κρατήσει ως κτήμα του περισσότερο έδαφος από ότι είναι σε θέση να καλλιεργήσει μόνος του, και το ελάχιστο καθορίζεται από την αρχή ότι ο γαιοκτήμονας πρέπει να έχει αρκετό έδαφος που να παρέχει όχι μόνο τρόφιμα στον εαυτό του και την οικογένειά του, αλλά μια περίσσεια από τη διάθεση της οποίας θα μπορεί να έχει ρουχισμό και στέγαση για την οικογένειά του.
Ο περιορισμός του μεγίστου, θα οδηγήσει στην απελευθέρωση μεγάλων ποσοτήτων γης εδάφους για την εγκατάσταση των αγροτών, ιδιαίτερα στην Ανατολική Γερμανία. Αυτή η εγκατάσταση των αγροτών είναι ακόμα πιο απαραίτητη επειδή η ύπαρξη μιας πληθώρας αγροτών που εγκαθίστανται έτσι σε δικά τους αγροκτήματα παρέχει την καλύτερη εγγύηση για τη συντήρηση της δημόσιας υγείας και της δημόσιας ενέργειας.
Ο γαιοκτήμονας που λαμβάνει έτσι ένα αγρόκτημα ως "κτήμα", θα δεσμευθεί να το διαχειριστεί για το καλύτερο όφελος της κοινότητας και για να χρησιμοποιήσει τις απώτατες προσπάθειές του να σιγουρευτεί ότι η γη θα καλλιεργηθεί ώστε να καλύπτει τις ανάγκες για τα τρόφιμα της κοινότητας. Επομένως θα πρέπει να πληρώσει έναν φόρο εδάφους, ένα ενοίκιο, στην κοινότητα. Αυτό θα είναι πληρωτέο σε είδος, το ποσό θα καθορίζεται ανάλογα με την έκταση και την ποιότητα του εδάφους. Κανένας άλλος φόρος δεν θα είναι πληρωτέος από τον αγρότη.
Εάν πεθάνει ο κάτοχος του κτήματος, το αγρόκτημα θα περάσει σε ένα γιο ικανό και πρόθυμο να τον συνεχίσει. Εάν δεν υπάρχει κανένα αγόρι διαθέσιμο, το κτήμα θα επανέλθει στην κοινότητα , και θα διανεμηθεί από το τοπικό αγροτικό συμβούλιο.
Σε περίπτωση κακής καλλιέργειας, ένα κτήμα θα επανέλθει επίσης στην κοινότητα, η απόφαση επάνω σε αυτό το θέμα που στηρίζεται στο τοπικό αυτοδιοικητικό σώμα
(το αγροτικό συμβούλιο) σε συμφωνία με το κράτος. Η εισαγωγή αυτού του είδους "κτήματος" στη γερμανική γεωργία θα είναι σε τέτοια προφανή συμμόρφωση με τη γερμανική παράδοση και με τις σωστές και απαραίτητες ιδέες της αγροτικής ιδιοκτησίας, ώστε ούτε οι ψυχολογικές ούτε υλικές δυσκολίες δεν είναι πιθανό να ακολουθήσουν."
Το θλιβερό κίνητρο πίσω από την κραυγαλέα άρνηση του Hitler να ακούσει τους Otto και Gregor Strasser, ήταν η ισχύς. Ενώ ο Hitler έβλεπε την ισχύ σαν τον αντικειμενικό του στόχο, η ομάδα ανθρώπων που συμφώνησαν με το όραμα αυτών των δύο αδελφών, κοινώς γνωστοί ως ο κύκλος των Strasser, έβλεπε την ισχύ μόνο ως το μέσο να υλοποιηθεί το κοινωνικό εθνικιστικό πρόγραμμά τους. Άλλη μια φορά, οι κοινοί άνθρωποι πλήρωσαν το τίμημα για τον εγωισμό ενός αντιδραστικού. Το 1930 , τα πράγματα οδηγήθηκαν τελικά σε μια κρίσιμη καμπή και ο Otto Strasser άρχισε να συγκρούεται με το Hitler σε τακτική βάση.
 Η εφημερίδα του, η Arbeitsblatt, η οποία είχε βάση στο Βερολίνο και που είχε το ρόλο ης επίσημης έκδοσης του κόμματος στο βορρά, έγινε σταθερά ερεθιστική για το Hitler. Τέλος , τον Απρίλιο του ίδιου έτους, τα συνδικάτα στη Σαξονία κήρυξαν γενική απεργία και ο Otto Strasser ανήγγειλε την πλήρη υποστήριξή του στους γερμανούς εργάτες.
 Εν τω μεταξύ, οι ίδιοι οι ισχυροί βιομήχανοι ασκούν πίεση στο Hitler να καταδικάσει τις απόψεις του Strasser και να σταματήσει την απεργία. Ο Hitler κάλεσε τον Otto Strasser σε μια ιδιωτική συνάντηση στο ξενοδοχείο του την επόμενη ημέρα, όπου προσπάθησε να τον εναρμονίσει με τη γραμμή του διατάσσοντας τον να υποκύψει στην εξουσία του. Κατά τη διάρκεια μιας καυτής συζήτησης, ο Hitler τον κατηγόρησε για προώθηση "στομφωδών αηδιών" με να δίνει έμφαση στο ιδανικό παρά στον ηγέτη.
Ο Strasser είχε δίκιο, φυσικά, αλλά ο Hitler ενδιαφέρονταν μόνο για την προσωπική του ισχύ και επέλεξε να θέσει των εαυτό του πάνω από την οικονομική ελευθερία του Γερμανικού λαού.
 Ο Otto Strasser κατηγόρησε σωστά το Hitler ότι προσπαθούσε να : "... στραγγαλίσει την κοινωνική επανάσταση χάριν της νομιμότητας και της νέας συνεργασίας του με τα αστικά κόμματα της δεξιάς"
Ο Hitler αρνήθηκε θυμωμένα αυτό και προσπάθησε να συγκαλύψει αυτό που ο μοντέρνος καπιταλισμός σήμερα καλεί "ελεύθερη επιχείρηση". Πήγε επίσης για να επικυρώσει την καπιταλιστική φιλοσοφία ότι "η δύναμη είναι δίκαιο" και ότι "ο ισχυρός επιζεί, ενώ ο πιο αδύνατος πηγαίνει στον τοίχο":
"Οι κεφαλαιοκράτες έχουν δουλέψει το δρόμο τους προς την κορυφή μέσω της ικανότητάς τους, και βάσει αυτής της επιλογής, που πάλι μόνη αποδεικνύει το δίκιο του δρόμου τους, έχουν το δικαίωμα να διευθύνουν."
Αυτή η δήλωση από μόνη της είναι η κατάθεση της υποταγής του Hitler στο καπιταλισμό και τις μεγάλες επιχειρήσεις, και αποκαλύπτει το αγεφύρωτο χάσμα που υπάρχει μεταξύ της αντίδρασης και της επανάστασης. Ο Hitler , αφού απέτυχε να βρει οποιοδήποτε πραγματικό επιχείρημα ενάντια στις πραγματικά σοσιαλιστικές αρχές του Otto Strasser, έγραψε τελικά στον Goebbels και του έδωσε εντολή να οδηγήσει τον Strasser και τους υποστηρικτές του έξω από το κόμμα.
Ο Otto Strasser παρέμεινε πιστός στις πεποιθήσεις του και , κατά συνέπεια, αποβλήθηκε από το NSDAP πολύ σύντομα , οργανώνοντας μια ομάδα γνωστή ως την Ένωση Επαναστατών Εθνικοσοσιαλιστών -- τον πρόδρομο του Μαύρου Μετώπου.
 Ο Otto Strasser τέθηκε υπό περιορισμό τελικά από τα SIS-OSS όταν έγινε ένας συντετριμμένος εξόριστος στον Καναδά, όπου τον ανάγκασαν να ζήσει με στέρηση δικαιωμάτων έως το 1955. Κατόρθωσε τελικά να επιστρέψει στην αγαπημένη του Γερμανία, αλλά μόνο μετά από αποφασιστική καμπάνια από τον Άγγλο δημοσιογράφο Douglas Reed.
Ο Gregor Strasser, αφ' ετέρου, παρά το γεγονός ότι είχε παραμείνει πιστός στο Hitler και είχε παραμείνει στο κόμμα με την ελπίδα ότι ο Hitler θα συνειδητοποιούσε το λάθος των μεθόδων του , δολοφονήθηκε στη φυλακή Prinz Albrechtstrasse κατά τη διάρκεια μιας χιτλερικής εκκαθάρισης τον Ιούνιο του 1934, γνωστή σήμερα ως την κακόφημη νύχτα των μεγάλων μαχαιριών. Ακόμη και ο Hitler αναγκάστηκε να αναγνωρίσει μερικά χρόνια αργότερα, ότι η δολοφονία του Gregor Strasser ήταν "ένα λάθος".
Προτού να φτάσει αυτό το κείμενο στο τέλος του, ξεκαθαρίζεται ότι οι εθνικιστές είναι βέβαιοι για την πλήρη ασυμβατότητα του Στρασσερισμού με το Μαρξισμό και το "σοσιαλισμό" της αριστεράς.
Εδώ είναι μερικά αποσπάσματα από την πολεμική σύγκριση του Otto Strasser για τις δύο ιδεολογίες:
"Πώς ο γερμανικός σοσιαλισμός διαφέρει από το μαρξισμό:
α. Η ατομική πρωτοβουλία των υπεύθυνων διαχειριστών συντηρείται, αλλά ενσωματώνεται στις ανάγκες της κοινότητας.
β. Μέσα στη συστηματικά προγραμματισμένη διαχείριση ολόκληρης της εθνικής οικονομίας από το κράτος (που προστατεύεται οργανικά από τη χειραγώγηση που το κράτος έχει σε κάθε βιομηχανική επιχείρηση) ο ωφέλιμος ανταγωνισμός των ξεχωριστών επιχειρήσεων διατηρείται.
γ. Η μεταχείριση του κράτους και της οικονομικής επιχείρησης στον εργάτη, δηλαδή του κρατικού και του βιομηχανικού διευθυντή, αποφεύγεται το ίδιο όπως και η δεσποτική δύναμη του κράτους που στερεί από τον εργάτη το δίκιο του.
δ. Ο καθένας που ασχολείται με μια επιχείρηση είναι, λόγω του ότι είναι συνιδιοκτήτης της ως πολίτης, ένας από τους άμεσους και ισχυρά επιδρώντες κατόχους της επιχείρησής του, του "εργαστηρίου του", και μπορεί να ασκήσει αυτό το κτητικό δικαίωμα πλήρως στο εποπτικό συμβούλιο της επιχείρησης. Η μορφή της συλλογικότητας των εργοστασίων, που στηρίζεται επάνω στη νομική ιδέα του φέουδου και η υλοποίηση της ιδέας από το μεγάλο αυτοδιαχειριζόμενο σώμα των συμβουλίων εργατών και των υπαλλήλων, αφ' ενός, τα βιομηχανικά και εμπορικά συμβούλια, αφ' ετέρου, αποτελούν το νέο οικονομικό σύστημα του γερμανικού σοσιαλισμού, που απέχει το ίδιο και από τον καπιταλισμό και από τον ανατολικό Μπολσεβικισμό και όμως ταιριάζει με τις απαιτήσεις της βιομηχανίας μεγάλης κλίμακας."

Σχετικά με την «αριστερή» έκφραση του Εθνικοσοσιαλισμού.

 αναδημοσιευση απο
http://mavroskrinos.blogspot.gr/2011/07/blog-post_8108.html

« ... Ο «αριστερός» Εθνικοσοσιαλισμός δεν περιορίζεται μόνο στην πολιτική σκέψη των Otto και Gregor Strasser, του Ernst Rohm και των άλλων γνωστών προσώπων της δεκαετίας του ’20 και του ’30.
Η πολιτική αυτή έκφραση που χαρακτηρίστηκε «αιρετική» από πολλούς και διάφορους, μεταπολεμικά ταυτίστηκε με την μαχητική διεκδίκηση - εκ μέρους των Εθνικοσοσιαλιστών - των εργατικών δικαιωμάτων και φυσικά τον πατριωτικό ριζοσπαστικό αντικαπιταλισμό.
Εδώ να σημειώσω ότι ο λεγόμενος «Στρασσερισμός» ή «Τρίτη Θέση» όπως καθιερώθηκε αργότερα να ονομάζεται υπήρξε η ιδεολογική βάση πολλών επαναστατικών κομμάτων / κινημάτων / ομάδων της Ευρώπης αλλά και την νοτίου Αμερικής όπως ο «Περονισμός».
Αναγεννήθηκαν αυτές οι εστίες αντίστασης σιγά σιγά από τις στάχτες του δευτέρου μεγάλου πολέμου, και μάλιστα αναδείχθηκαν στην πορεία - προς απογοήτευση πολλών εχθρών του κινήματος - ως ο πιο φανατικός εχθρός της μασονικής πλουτοκρατικής αστικής άκρας δεξιάς.
Στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια έγινε από πολλούς αποδεκτό , ότι οφείλει το σύγχρονο Εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα αν θέλει να νικήσει να αλλάξει τακτική και να γίνει ο πρωταγωνιστής των εργατικών διεκδικήσεων.
Κύριος στόχος θα πρέπει να είναι ο ενεργός ρόλος στα εργατικά σωματεία μέσω του Εθνικοσυνδικαλισμού αλλά και να τονίσει πρωτίστως την σημασία του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.
Οι Εθνικοσοσιαλιστές που επηρεάστηκαν από την εν λόγω έκφραση ήταν αυτοί που άλλαξαν για παράδειγμα την ηγετική δομή του Γερμανικού NPD στις αρχές της δεκαετίας του ’60 και μέχρι σήμερα διαδραματίζουν ενεργό ρόλο στις κινήσεις του εν λόγω κόμματος , παρόλο τις αντιδραστικές θέσεις άλλων μελών που υπάρχουν εκεί τα τελευταία χρόνια.
Είναι αυτοί που όλα αυτά τα χρόνια έφεραν μια νέα πνοή στα Εθνικοεπαναστατικά κινήματα της Ευρώπης και αλλού, και οργάνωσαν ομάδες κινήματα και εκδόσεις που έμειναν στην ιστορία για την αγωνιστική τους παρουσία και την επαναστατική τους σκέψη όπως το κόμμα Freiheitliche Deutsche Arbeiterpartei (FAP) , το Γερμανικό Εθνικό Μέτωπο - Λίγκα για τους Επαναστάτες Εθνικιστές , το αγγλικό περιοδικό Britain First των David McCalden, Richard Lawson και Denis Pirie. Πολύ σημαντικές επίσης οι εκδόσεις Political Soldier αλλά και το Γερμανινό κίνημα Kampfbund Deutscher Sozialisten.
Οι «αριστεροί» Εθνικοσοσιαλιστές είναι αυτοί που τόνισαν τα καίρια κοινωνικά ζητήματα , έκαναν ιδιαίτερη αναφορά στο δικαίωμα της εργασίας και ζήτησαν την αλλαγή της αντιλαϊκής οικονομικής πολιτικής και την μαχητική αντίσταση του λαού απέναντι στους καπιταλιστές και τους τραπεζίτες.
Κάποιες από τις σημαντικές μορφές που ανεδείχθησαν από την λεγόμενη «σοσιαλιστική έκφραση» είναι ο παλαίμαχος πολεμιστής και ακτιβιστής Friedhelm Busse - μια πραγματικά ηρωική μορφή του επαναστατικού κινήματος - που ίδρυσε μεταξύ άλλων το Volkssozialistische Bewegung Deutschlands / Partei der Arbeit, ο Δανός Povl Riis – Knudsen γνωστός για το βιβλίο «Εθνικοσοσιαλισμός - κίνημα της αριστεράς» , ο Γερμανός Michael Kühnen, ο Άγγλος Troy Southgate ιδρυτής του NRF και της International Third Position διανοητής της «Τρίτης Θέσης» και σήμερα ο «προφήτης» του εθνικοαναρχισμού καθώς και ο γνωστός Αμερικανός Tom Metzger της οργάνωσης WAR κ.α.
Πολλοί Ιταλοί επηρεάστηκαν από τις εν λόγω ιδέες και ίδρυσαν ανάλογες ομάδες ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον υπήρξε και στην Γαλλία όπου εκφράστηκαν οι εκεί συναγωνιστές με εκδόσεις και εφημερίδες. Σημαντική στην χώρα αυτή η παρουσία και η προσφορά του ελληνικής καταγωγής Jean - Gilles Malliarakis...........  συνεχεια στο  http://mavroskrinos.blogspot.gr/2011/07/blog-post_8108.html

Γκρέγκορ Στράσερ. Επικεφαλής της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΤΟΥ NSDAP (Γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος)


Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ο Γκρέγκορ Στράσερ (Gregor Strasser ή Straßer, 31 Μαϊου 1892 – 30 Ιουνίου 1934) ήταν Γερμανός πολιτικός του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, ο οποίος διαφώνησε με τη ηγεσία του και δολοφονήθηκε στο Βερολίνο κατά τις μεγάλες εκκαθαρίσεις που έγιναν τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών, το 1934.
 Ο Γκρέγκορ Στράσερ, όπως και ο μικρότερος αδελφός του Όττο, γεννήθηκαν στη μικρή πόλη Γκάιζενφελντ (Geisenfeld) της Άνω Βαυαρίας και ήταν παιδιά ενός Καθολικού δικαστικού υπαλλήλου. Παρακολούθησε τα μαθήματα στο τοπικό Γυμνάσιο και, όταν το ολοκλήρωσε (1910), πήγε στη μικρή πόλη Φροντενχάουζεν (Frontenhausen) της Κάτω Βαυαρίας, όπου εκπαιδεύτηκε ως φαρμακοποιός.[1] Το 1914 γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο Ludwig Maximilian του Μονάχου προκειμένου να σπουδάσει Φαρμακευτική. Διέκοψε, όμως, το ίδιο έτος, προκειμένου να καταταγεί εθελοντικά στο Γερμανικό Στρατό για να πολεμήσει στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τιμήθηκε με τον Σιδηρό Σταυρό και έφθασε το βαθμό του υπολοχαγού.
Το 1918 αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Friedrich-Alexander της Νυρεμβέργης, όπου και εντάχθηκε (1919) στο ακροδεξιό Freikorps του Φραντς φον Επ (Franz Ritter von Epp)[2] μαζί με τον αδελφό του Όττο. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του το 1920 και άρχισε να εργάζεται ως φαρμακοποιός στην πόλη Λάντσχουτ. Εκεί οργάνωσε και έγινε αρχηγός του Sturmbataillon Niederbayern (Σύνταγμα εφόδου της Κάτω Βαυαρίας), στο οποίο εντάχθηκε και ο, νεαρός τότε, Χάινριχ Χίμλερ.
Η οργάνωση του Στράσερ εντάχθηκε στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα το 1921 και οι ηγετικές ικανότητές του έγιναν σύντομα αντιληπτές από τους ιθύνοντες του Κόμματος, με συνέπεια να του ανατεθεί η τοπική διοίκηση των SA στην Κάτω Βαυαρία. Στις 23 Νοεμβρίου 1923 ήταν από τους ενεργά συμμετέχοντες στο αποτυχημένο Πραξικόπημα της μπιραρίας, με συνέπεια να συλληφθεί και να καταδικαστεί σε φυλάκιση 1,5 έτους.
Εγκλείστηκε στη φυλακή του Λάντσμπεργκ αλλά απελευθερώθηκε μερικές εβδομάδες αργότερα, καθώς εκλέχτηκε μέλος της τοπικής Βουλής της Βαυαρίας (Bayerische Landtag) με το "Völkischer Block", παρακλάδι του NSDAP στις 4 Μαϊου 1924, ενώ στις 7 Δεκεμβρίου 1924 κατάφερε να εκλεγεί μέλος του Ράιχσταγκ με το Κόμμα "Deutschvölkische Freiheitspartei", το οποίο λειτουργούσε ως υποκατάστατο του απαγορευμένου, από το 1923, Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. Ο Στράσερ παρέμεινε βουλευτής μέχρι το 1932.
Μετά την επίσημη επανίδρυση του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος από τον Χίτλερ το 1925 ο Στράσερ ανέλαβε τη θέση του γκαουλάιτερ της Κάτω Βαυαρίας / Άνω Παλατινάτου και, όταν το γκάου χωρίστηκε, παρέμεινε γκαουλάιτερ της Κάτω Βαυαρίας από τον Οκτώβριο του 1928 έως το 1929.
Ήδη, όμως, είχε αναλάβει, από το 1926, επικεφαλής προπαγάνδας (Reichspropagandaleiter) του Ράιχ, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τις αρχές του 1928, οπότε και ανέλαβε επικεφαλής οργάνωσης του Ράιχ (Reichsorganisationsleiter). Ο Στράσερ αναδιοργάνωσε τη δομή του Κόμματος τόσο σε τοπικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο ιεραρχίας. Οι εξαιρετικές οργανωτικές του ικανότητες βοήθησαν το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα να ξεφύγει από το τοπικό επίπεδο και να επεκταθεί σε πανεθνικής εμβέλειας Κόμμα, ελκύοντας τις λαϊκές τάξεις και την τάση τους προς το σοσιαλισμό.
 Έτσι, ο αριθμός των μελών αυξήθηκε από περίπου 27.000 το 1925 σε περισσότερα από 800.000 το 1931. Η εδραίωση του Κόμματος στο βόρειο τμήμα της χώρας - και ισχυρότερου, ως οργάνωσης, από το αντίστοιχο νότιο, υπήρξε δικό του έργο. Η εγκαθίδρυση του τμήματος των SA στο Βερολίνο υπό την ηγεσία του Κουρτ Νταλουέγκε (Kurt Daluege) ήταν, επίσης, δικό του επίτευγμα. Δική του ήταν, επίσης, η πρωτοβουλία δημιουργίας της Υπηρεσίας Εξωτερικού (Auslands-Organisation) του Κόμματος, με επικεφαλής το δρα Χανς Νίλαντ (Hans Nieland) (Μάιος 1931).
Το 1926 σε συνεργασία με τον αδελφό του Όττο ίδρυσε την εκδοτική εταιρεία Kampf-Verlag, η οποία εξέδιδε το εβδομαδιαίο περιοδικό "Der Nationale Sozialist" (Ο Εθνικοσοσιαλιστής) από το 1926 μέχρι το 1930.
Οι αδελφοί Στράσερ ήταν οι κυρίαρχες μορφές του Κόμματος στο Βερολίνο[4] και ανέπτυξαν ανεξάρτητο ιδεολογικό προφίλ από τη νότια πτέρυγα του Κόμματος, την οποία έλεγχε ο Χίτλερ.
 Σε συνεργασία με τον Γιόζεφ Γκέμπελς ανέπτυξαν μια αντικαπιταλιστική, επαναστατικά σοσιαλιστική ιδεολογία, εμφορούμενη από έντονα αντισημιτικά και αντιμαρξιστικά στοιχεία.
Το 1926, όμως, στο συνέδριο της Βαμβέργης, ο Χίτλερ ανφισβήτησε την "εθνικομπολσεβιστική ιδεολογία" των αδελφών Στράσερ με επιτυχία, κάτι που του εξασφάλισε την απόλυτη ηγεσία στο Κόμμα. Η ομάδα των Στράσερ αποδυναμώθηκε ολοσχερώς μετά από την οδηγία που εξέδωσε το Κόμμα στο Μόναχο την 1η Ιουλίου 1926.
Ο προγραμματικός αλλά και προσωπικός ανταγωνισμός του με τον Χίτλερ εντάθηκε δραματικά όταν ο Καγκελάριος Κουρτ φον Σλάιχερ προσέφερε στον Στράσερ το αξίωμα του Αντικαγκελάριου και την Πρωθυπουργία της Πρωσίας το 1932. Ο Σλάιχερ στόχευε στο να διχάσει το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, συσπειρώνοντας την αριστερή πτέρυγά του γύρω από τον Στράσερ και κρατώντας σε απόσταση τη συντηρητική πτέρυγα, μοιράζοντας έτσι το Κόμμα σε δύο "αντίπαλα" στρατόπεδα. Με τον τρόπο αυτό θεωρούσε ότι απέτρεπε τη δυνατότητα του Χίτλερ να καταλάβει πραξικοπηματικά την εξουσία. Η απόπειρα του Σλάιχερ απέτυχε:
Με παρέμβαση του Χίτλερ ο Στράσερ παραιτήθηκε από όλες τις δημόσιες θέσεις και τα αξιώματα του Κόμματος. Η μόνη δραστηριότητα που διατήρησε ήταν αυτή του εκδότη: Από το 1931 έως το Φεβρουάριο του 1933, οπότε η έκδοση απαγορεύτηκε, εξέδιδε την εβδομαδιαία εφημερίδα Die Schwarze Front (Το Μαύρο Μέτωπο) - όνομα της πολιτικής οργάνωσης του αδελφού του - η οποία, όμως, είχε μικρή δημόσια απήχηση λόγω της μικρής της κυκλοφορίας (περίπου 10.000 φύλλα).
Ο Στράσερ συνελήφθη τη Νύκτα των Μεγάλων Μαχαιριών και φυλακίστηκε.
 Εκτελέστηκε από την Γκεστάπο του Βερολίνου στις 30 Ιουνίου 1934 ύστερα από προσωπική διαταγή του Χίτλερ, με πυροβολισμούς από το παράθυρο του κελιού του.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΤΟΥ NSDAP (Γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος)

 αναδημοσιευση από http://ristorante-verona.blogspot.gr/2011/08/nsdap.html
του Κώστα Ρέμου

Τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί μία παραμυθολογία σχετικά με την αριστερή πτέρυγα του πάλαι ποτέ γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, του NSDAP. Κάποιοι εκφράζονται με θαυμασμό για τους αδελφούς Στράσσερ και τον Ερνστ Ρεμ, οι οποίοι ήταν οι κύριοι εκπρόσωποι αυτής της αριστερής ναζιστικής τάσης. Ας δούμε καταρχήν την ιστορική πορεία των προσώπων που θεωρούνται από τους όψιμους στρασσερικούς ως οι γνήσιοι Ε/Σ.

Όττο Στράσσερ

Ο Όττο Στράσσερ ήταν μία τυπική περίπτωση μονίμως γκρινιάρη αριστερού, που ήταν απορίας άξιον το τι σχέση είχε με το κόμμα. Ήταν φιλομπολσεβίκος, καταδίκαζε το φασιστικό καθεστώς του Μουσσολίνι ως αντεργατικό και δικτατορικό (ενώ η ΕΣΣΔ, την οποία θαύμαζε, ήταν ένα φιλεργατικό και μη-δικτατορικό κράτος...), στρεφόταν κατά της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και γενικότερα είχε υιοθετήσει μία αριστερίζουσα φρασεολογία.
Ο Χίτλερ τον αποκαλούσε "μαρξιστή των σαλονιών" (κάτι αντίστοιχο με τους σημερινούς αριστερούς του Κολωνακίου και των Β.Προαστίων δηλαδή) και φυσικά συγκρούστηκε ιδεολογικά μαζί του. Ο Γκαίμπελς ήταν φανατικά εναντίον του και μέσα από την εφημερίδα του Angriff βρισκόταν σε ανοικτή αντιπαράθεση με τα έντυπα του Όττο Στράσσερ.
Παρ'ολ'αυτά ο Χίτλερ του έδωσε ευκαιρίες και ταξίδεψε ως το Βερολίνο τον Μάιο του 1930 για να συναντηθεί μαζί του, μπας και τον συνετίσει. Ο Όττο Στράσσερ όμως ήταν αδιάλλακτος και προκλητικός. Αυτή η στάση του εξόργισε ακόμη και τον αδελφό του, τον Γκρέγκορ Στράσσερ (που είχε επίσης αριστερές ιδέες) ο οποίος αποκήρυξε την προδοτική στάση του Όττο, διέκοψε κάθε σχέση μαζί του και εισηγήθηκε την αποπομπή του από το κόμμα.

 Ο Όττο Στράσσερ όντας πλέον τελείως απομονωμένος μες στο κόμμα, αποχωρεί από αυτό στις 4 Ιουλίου 1930, προλαβαίνοντας έτσι την σίγουρη διαγραφή του. Μαζί του αποχωρούν και οι οπαδοί του, 25 άτομα. Πραγματικά μεγαλειώδες ρεύμα.... Ιδρύει την Ένωση Επαναστατών Εθνικοσοσιαλιστών, η οποία γίνεται περισσότερο γνωστή με την ονομασία Μαύρο Μέτωπο. Σε αυτήν προσχώρησαν αργότερα και οι Εθνικομπολσεβίκοι του Ερνστ Νίκις. Εξυπακούεται ότι όλοι αυτοί έμειναν στο περιθώριο και δεν έκαναν απολύτως τίποτα...

Τελικά, ο Όττο Στράσσερ μετά την παταγώδη πολιτική του αποτυχία έφυγε από την Γερμανία. Πήγε στην Αυστρία, μετά στην Τσεχία, μετά στην Ελβετία και στον Καναδά. Προφανώς θεωρούσε ο Καναδάς είχε πιο αντικαπιταλιστικό καθεστώς από την Ε/Σ Γερμανία.. Επέστρεψε στην Γερμανία την δεκαετία του '50. Προσπάθησε να επαναδραστηριοποιηθεί πολιτικά βασιζόμενος στην δικιά του αριστερίστικη εκδοχή του Ε/Σ, αλλά και πάλι απέτυχε... Πέθανε στο Μόναχο το 1974. Ο Όττο Στράσσερ ήταν τυπική περίπτωση γραφικού θεωρητικού αριστεριστή που ταλαιπωρείται από τις ιδεοληψίες του και τις εμμονές του, γκρινιάζει για τα πάντα, αλλά όταν κληθεί να αναλάβει ουσιαστική πολιτική δράση τα κάνει μαντάρα.Κοινώς, το απόλυτο τίποτα.

Γκρέγκορ Στράσσερ

Ο Γκρέγκορ Στράσσερ ήταν σίγουρα πιο σοβαρή περίπτωση από τον γραφικό αδελφό του. Δραστήριος Βαυαρός εθνικοσοσιαλιστής με οργανωτικές ικανότητες και μαχητικό πνεύμα.
Ξεκίνησε σαν μέλος του γερμανικού σοσιαλιστικού κόμματος SPD, μέλος των Freikorps και μετά προσχώρησε στο NSDAP το 1921. Όσο ο Χίτλερ ήταν στην φυλακή, ίδρυσε το Εθνικοσοσιαλιστικό Κίνημα Ελευθερίας της Μεγάλης Γερμανίας μέσω του οποίου κέρδισε μία έδρα στο Ράιχσταγκ το 1924. Μετά επανέρχεται στο NSDAP, και αναλαμβάνει καθήκοντα αναδιοργάνωσης του κόμματος στην Βόρεια Γερμανία.
Πραγματικά πετυχαίνει να αναδιοργανώσει το κόμμα στον γερμανικό βορρά και να δημιουργήσει ένα δικό του ιδεολογικό ρεύμα μες στο κόμμα. Ήταν υπέρ της κρατικοποίησης της βιομηχανίας και των τραπεζών, και συγχρόνως ήθελε να προστατέψει την ιδιωτική πρωτοβουλία σε όλους τους άλλους τομείς. Γενικότερα είχε ενδιαφέρουσες αντικαπιταλιστικές απόψεις, καθώς καταδίκαζε το "φετίχ του κέρδους" το οποίο ως γνωστόν είναι η βάση του καπιταλισμού. Πέραν των κοινωνικών ζητημάτων όμως, είχε κάποιες ιδιόρρυθμες απόψεις γύρω από τα εθνικά ζητήματα. Θεωρούσε ότι η Γερμανία έπρεπε να συμμαχήσει με την ΕΣΣΔ! Αυτό φυσικά ήταν τελείως εκτός πραγματικότητας, και ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την γεωπολιτική του Ε/Σ και τις σκέψεις του Χίτλερ περί ζωτικού χώρου (Lebensraum), αλλά και την γερμανική παράδοση για επέκταση προς Ανατολάς (Drang nach Osten)
Το ουσιαστικό όμως πρόβλημα με τον Στράσσερ ήταν ότι φαινόταν να επιδιώκει μία τάση αυτονόμησης των βόρειων κομματικών οργανώσεων του NSDAP (είχε ιδρύσει τον Φεβρουάριο του 1925 την Εργατική Κοινότητα, που ήταν μία ένωση των βορειογερμανικών παραρτημάτων του κόμματος) που θα βασιζόταν στον ίδιο και στο ιδεολογικό πλαίσιο που εκείνος καθόριζε. Αυτό φυσικά ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο για την ενότητα του κόμματος.
Στις αρχές του 1926 ο Στράσσερ ζητάει την αλλαγή των 10 από τα 25 σημεία του Ε/Σ προγράμματος. Επιδίωκε δηλαδή μία ουσιαστική αλλοίωση της φυσιογνωμίας του Εθνικοσοσιαλισμού. Στις 14 Φεβρουαρίου του 1926, ο Χίτλερ καλεί σε συνέλευση τα κομματικά στελέχη στην πόλη Μπάμπεργκ. Εκεί πλέον συγκρούεται ανοικτά με τον Στράσσερ και τον συντρίβει πολιτικά καθώς αποδεικνύει ότι η όποια προσπάθεια μπολσεβικοποίησης της οικονομίας και συμπόρευσης με τους κομμουνιστές και την ΕΣΣΔ, είναι τελείως λάθος. Συγχρόνως καταψηφίζεται η απόπειρα αλλαγής του Ε/Σ προγράμματος που είχε ζητήσει ο Στράσσερ.
Μετά από αυτήν την πολιτική ήττα, ο Στράσσερ υφίσταται συντριπτικό πλήγμα καθώς η ομάδα του ουσιαστικά διαλύεται. Ο Χίτλερ όμως αναγνωρίζοντας τις οργανωτικές του ικανότητες, τον διορίζει υπεύθυνο της κομματικής προπαγάνδας τον Σεπτέμβριο του 1926.
Την ίδια περίπου περίοδο μες στο 1926 ο Γιόζεφ Γκαίμπελς, ο οποίος μέχρι ενός σημείου ασπαζόταν τις αριστερές πεποιθήσεις του Στράσσερ, αντιλαμβάνεται την πλάνη του και αναγνωρίζει την πολιτική μεγαλοφυία του Χίτλερ και την ανακολουθία των αριστερίζοντων Ε/Σ. Τον Αύγουστο του 1926 γράφει στον Λαϊκό Παρατηρητή:
"Τώρα καταλαβαίνω τι είσαστε! Επαναστάτες στα λόγια, να τι είσαστε. Πάψτε να μιλάτε για ιδεολογίες εξαπατώντας τους ίδιους σας τους εαυτούς. Δεν ανακαλύψατε εσείς τούτες τις ιδέες. Μιλάτε εσείς για σοσιαλισμό. Ω, τι υποκρισία! Εσείς οι δούλοι του καπιταλισμού δίνετε μαθήματα σε μας; Καθήκον μας η συμπόρευση με τον Φύρερ μας. Είναι ο γίγας και είστε ο νάνοι! "
Όμως ο βρώμικος ρόλος και ο άθλιος καιροσκοπισμός του Γκρέγκορ Στράσσερ φάνηκαν ξεκάθαρα μερικά χρόνια αργότερα, με αφορμή τις κινήσεις του Σλάιχερ. Ο Σλάιχερ ήταν πολιτικός παράγοντας με πολύ μεγάλη επιρροή στον στρατό και στο δημοκρατικό κέντρο, και πρωτοστατούσε στις πολιτικές ίντριγκες που συνέβαιναν στην Γερμανία της εποχής. Μαζί με τον στρατάρχη Χίντενμπουργκ έκαναν ότι ήταν δυνατόν για να μην πάρει την εξουσία ο Χίτλερ και το NSDAP. Ο Χίντενμπουργκ τον διορίζει καγκελάριο στις 3 Δεκεμβρίου του 1932. Ο Σλάιχερ επιδίωκε να βρει ισχυρές πολιτικές δύναμεις που θα τον στήριζαν για τον σχηματισμό ενός πολυκομματικού κυβερνητικού σχήματος. Το ισχυρότερο κόμμα της εποχής ήταν το NSDAP.
Ήταν όμως σίγουρος πως ο Χίτλερ δεν θα δεχόταν να στηρίξει την κυβέρνησή του. Και ο Σλάιχερ στράφηκε προς τον Στράσσερ! Βασιζόταν στο καλό όνομα που είχε ξαναφτιάξει ο Στράσσερ (ειδικά μετά την πρότασή του για διαγραφή του αδελφού του Όττο, όπως είδαμε πριν), στις σχέσεις που είχε αναπτύξει προσφάτως με βιομηχανικούς παράγοντες αποκομίζοντας οικονομικά οφέλη, αλλά και στις πάντα καλές σχέσεις του με τα εργατικά συνδικάτα. Ο Σλάιχερ στόχευε στην δημιουργία ενός "Άξονα των Συνδικάτων" τον οποίο θα στήριζε ο Στράσσερ και η αριστερή πτέρυγα του κόμματος, εν αντιθέσει με τον Χίτλερ.
Ουσιαστικά δηλαδή, ο Σλάιχερ επιδίωκε την διάσπαση του Ε/Σ κόμματος. Ο Στράσσερ δέχτηκε! Δέχτηκε να επιχειρήσει ύπουλα να διασπάσει το κόμμα προς όφελος της πολιτικής ολιγαρχίας που είχε ρημάξει την Γερμανία! Έκανε πρώτα μία διερευνητική συνάντηση με τον Χίτλερ, η οποία φυσικά δεν κατέληξε πουθενά. Στις 8 Δεκεμβρίου 1932 ο Στράσσερ παραιτείται από το κόμμα. Η προσπάθειά του όμως για την δημιουργία του "Άξονα των Συνδικάτων" προς στήριξη του Σλάιχερ αποτυγχάνει παταγωδώς. Οι οπαδοί του Στράσσερ διαγράφονται από τις τοπικές οργανώσεις του NSDAP και ο ίδιος τελειώνει πολιτικά... Η προσπάθεια διάσπασης του Ε/Σ κινήματος αποτυγχάνει.  Οι Στράσσερ και Σλάιχερ βρήκαν το τέλος που τους άξιζε στις 30 Ιουνίου του 1934, την Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών...  Ο Γκρέγκορ Στράσσερ είχε αναμφισβήτητες ικανότητες. Όμως πάνω απ'όλα ήταν ένας άθλιος καιροσκόπος που πάντα υπέβλεπε τον Αδόλφο Χίτλερ. Και όπως όλοι οι καιροσκόποι συνήθως τείνουν προς την προδοσία, έτσι έκανε και ο Στράσσερ όταν του δόθηκε η ευκαιρία. Πρώτα πρόδωσε τον ίδιο του τον αδελφό το 1930, προκειμένου να επιβιώσει ο ίδιος πολιτικά μετά την αποτυχία του στο Μπάμπεργκ το 1926, και μετά το 1932 αποπειράθηκε να κάνει το ίδιο και με το κόμμα. Ήταν ένας προδότης του Ε/Σ κινήματος, και τίποτα περισσότερο.

Ερνστ Ρεμ

Ο Ρεμ ήταν λοχαγός, βετεράνος του Α'Παγκoσμίου Πολέμου και ήταν ο άνθρωπος στον οποίο στηρίχτηκε η επάνδρωση και ο εξοπλισμός των SA. Αρχικά λειτουργούσε σαν σύνδεσμος μεταξύ των διαφόρων ένοπλων πατριωτικών ομάδων και του γερμανικού στρατού, της Reichswehr. Στις αρχές του 1923 υπήγαγε τα SA στην Εργατική Κοινότητα των Αγωνιζομένων Πατριωτικών Συνδέσμων (μία οργάνωση ομπρέλα των ένοπλων πατριωτιών ομάδων), αποσπώντας έτσι εν μέρει από την άμεσο έλεγχο του Χίτλερ. Είχε ενεργό συμμετοχή στο κίνημα της μπυραρίας του Νοεμβρίου του 1923 και ήταν ο μόνος που πέτυχε τους αντικειμενικούς στρατιωτικούς στόχους.
Μετά την καταστολή του κινήματος του Νοεμβρίου, το κόμμα και τα SA αναστέλουν την δράση τους. Το 1925 το NSDAP επανιδρύεται, αλλά πλέον ο Χίτλερ, έχοντας αξιολογήσει σωστά τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες και έχοντας ήδη την εμπειρία της αποτυχίας του Νοεμβρίου, κρίνει ότι πρέπει να διεκδικήσει την εξουσία πρωτίστως πολιτικά και δευτερευόντως μαχητικά. Ο Ρεμ διαφωνεί, έρχεται σε ρήξη με τον Χίτλερ και για άλλα θέματα και φεύγει για την Βολιβία.
Αυτό ήταν το πρώτο δείγμα της πολιτικής μυωπίας του Ρεμ. Δεν είχε την πολιτική διορατικότητα του Χίτλερ, και δεν αντιλαμβανόταν ότι η εμμονή του για υποκατάσταση του επίσημου γερμανικού στρατού από τα SA ήταν αυτοκαταστροφική και επικίνδυνη καθώς προκαλούσε αντιπαλότητα του κόμματος με τον στρατό.
Από το 1925 ως το 1931 ο Ρεμ ήταν απών από τους αγώνες των Εθνικοσοσιαλιστών τόσο στην πολιτική σκηνή όσο και στον δρόμο. Στα πολύ δύσκολα χρόνια του Ε/Σ κινήματος, ο Ρεμ ήταν στην άλλη άκρη του κόσμου.
Η κατάσταση πάντως με τα SA δεν ήταν και η πλέον ιδανική. Υπήρχε ήδη ένα κλίμα καχυποψίας μεταξύ των SA και των στελεχών του κόμματος. Τον Αύγουστο του 1930 τα SA του Βερολίνου εξεγέρθηκαν, αρνήθηκαν να διαφυλάξουν μεγάλη κομματική συγκέντρωση με ομιλητή τον Γκαίμπελς, εισέβαλλαν σε γραφεία του κόμματος και της εφημερίδας του Γκαίμπελς Angriff και προξένησαν βανδαλισμούς. Τελικώς η κατάσταση εκτονώθηκε, αλλά ήταν φανερό ότι τα SA δεν ήταν πλήρως ελεγχόμενα, και αυτό ήταν επικίνδυνο για την βιωσιμότητα ενός κόμματος που πάσχιζε να καθιερωθεί και να πάρει την εξουσία. Το 1931 ο Ρεμ επιστρέφει και ο Χίτλερ τον διορίζει αρχηγό των SA. Υπό την ηγεσία του τα SA ενισχύονται και αυξάνεται ραγδαία ο αριθμός των μελών τους. Απορροφούν άλλες παραστρατιωτικές οργανώσεις (π.χ. τους Χαλυβδόκρανους) και το 1933 φτάνουν τα 4.500.000 μέλη. Ο Ρεμ αρχίζει να μιλάει για την "Δεύτερη Επανάσταση", την κοινωνική επανάσταση, που πρέπει να ακολουθήσει την πρώτη Επανάσταση που ήταν η ανάληψη της εξουσίας από τον Χίτλερ τον Ιανουάριο του 1933.
Αυτή η λαϊκίστικη ρητορική του Ρεμ μπορεί να ακουγόταν ωραία στα αυτιά πολλών μελών των SA που προέρχονταν από φτωχά λαϊκά στρώματα, αλλά δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Το κόμμα είχε μόλις ανέλθει στην εξουσία και τέτοιου είδους εσωτερικές έριδες απειλούσαν την συνοχή του. Η φρασεολογία του Ρεμ έστρεφε όλο το κατεστημένο κατά του κόμματος, και ο Χίτλερ γνώριζε ότι αυτό ήταν άκρως επικίνδυνο. Ο στρατός ήταν πολύ καχύποπτος με τα SA (άλλωστε ο Ρεμ ποτέ δεν έκρυψε ότι ήθελε να υποκαταστήσει τον στρατό με τα ελγχόμενα από τον ίδιο SA) και μία σπίθα μπορούσε να οδηγήσει την Γερμανία σε εμφύλια σύρραξη που σίγουρα θα οδηγούσε την χώρα πίσω στο χάος του 1918. Ο Ρεμ όμως συνεχίζει, και σε άρθρο του τον Ιούνιο του 1934 στην Μηνιαία Εθνικοσοσιαλιστική Επιθεώρηση λέει ότι η δεύτερη Επανάσταση είναι καθήκον για τους κυβερνώντες. Σε διαφορετική περίπτωση, λέει ότι θα συνέχιζε μόνος του, ακόμα και εναντίον όσων δεν τον ακολουθούσαν! Ξεκάθαρη απειλή για τον Χίτλερ. Παρ'ολ΄αυτά τον Δεκέμβριο του 1933, ο Χίτλερ διορίζει τον Ρεμ Υπουργό Άνευ Χαρτοφυλακίου. Ο Ρεμ όμως συνεχίζει την αδιάλλακτη στάση του και ζητάει τον Φεβρουάριο του 1934, τον περιορισμό της Reichswehr σε βοηθητικό ρόλο των SA. Ο στρατός αντιδράει. Συγχρόνως, ο Ρεμ έχει ήδη αρχίσει επαφές με την γαλλική πρεσβεία προκειμένου να βρει συμμάχους. Ο Γάλλος πρέσβης Πονσέ τον στηρίζει, όπως στηρίζει συγχρόνως και τον Σλάιχερ που λέγαμε παραπάνω. Ο Ρεμ πλέον συνωμοτούσε ανοικτά για την ανατροπή του Ε/Σ καθεστώτος.
Στις 3 Ιουνίου του 1934 ο Χίτλερ συναντάει τον Ρεμ σε μία ύστατη προσπάθεια να τον συνετίσει. Η συνάντηση κράτησε 5 ώρες. Ο Ρεμ όμως παρέμενε αδιάλλακτος.
Όπως είναι φυσικό, ο Χίτλερ αντιδρά και για να προλάβει τα χειρότερα λόγω της αδιαλλαξίας του Ρεμ, αποφασίζει την εξόντωση της ηγεσίας των SA, και πολλών ακόμα πολιτικών αντιπάλων. Αυτή συμβαίνει στις 30 Ιουνίου 1934.
Λίγες μέρες μετά στις 13 Ιουλίου 1934, σε ομιλία του στο Ράιχσταγκ λέει πως οι Ρεμ και Σλάιχερ υποστήριζονταν από μία ξένη δύναμη, μέσω ενός ξένου διπλωμάτη. Εννοούσε φυσικά την Γαλλία και τον Πονσέ. Η Γαλλία αντιδρά και διαμαρτύρεται για τους υπαινιγμούς του Χίτλερ. Ο Χίτλερ δεν το συνεχίζει καθώς δεν τον συμφέρει να έρθει σε ρήξη με την τότε ισχυρότερη Γαλλία και ζητά να παραμείνει ο Πονσέ στην θέση του ως πρέσβης της Γαλλίας στην Γερμανία. Στο κάτω-κάτω, μετά την Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών και την εξολόθρευση των Ρεμ-Στράσσερ-Σλάιχερ, ο Πονσέ ήταν πλέον ακίνδυνος.  Ο Ρεμ ήταν μαχητής και είχε αξιόλογες οργανωτικές ικανότητες. Όμως οι ανεδαφικές ιδεολογικές του εμμονές, η άκρατη φιλοδοξία του να επιβάλλει τα SA σαν αποκλειστικό στρατό της Γερμανίας, η ανικανότητά του να σκεφτεί πολιτικά και η έλλειψη πίστης προς τον αναμφισβήτητο αρχηγό του είχαν σαν αποτέλεσμα να καταστεί μία τεράστια εσωτερική απειλή για τον Εθνικοσοσιαλισμό, προς όφελος των εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών του. Ήταν απλά ανίκανος να κατανοήσει τις αντικειμενικές συνθήκες της εποχής, και έφτασε στο σημείο να υιοθετήσει μία προδοτική συμπεριφορά συνωμοτώντας κατά του Χίτλερ. Δικαίως το πλήρωσε με την ζωή του, παρά το ότι ο Χίτλερ έκανε ότι είναι δυνατόν για να τον συνετίσει.
Είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι οι όψιμοι ελληνόφωνοι στρασσερικοί αγνοούν τα παραπάνω αδιαμφισβήτητα ιστορικά στοιχεία. Λόγω της άγνοιάς τους, λένε ότι οι Στράσσερ και Ρεμ ήταν οι γνήσιοι Ε/Σ εν αντιθέσει με την "αντιδραστική δεξιά" πτέρυγα του Κόμματος.
Θεωρούν ότι η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών, οπότε και εξολοθρεύτηκε ο Γκρέγκορ Στράσσερ και ο Ρεμ, ήταν η ταφόπλακα του πραγματικού Ε/Σ, στην θέση του οποίου εγκαθιδρύθηκε ένα αστικοδεξιό αντιδραστικό φιλοκαπιταλιστικό καθεστώς. Ξεχνούν όμως ότι έτσι το μόνο που καταφέρνουν είναι να παπαγαλίζουν την κομμουνιστική θέση για τον Ε/Σ. Ως γνωστόν, οι κομμουνιστές λένε ότι ο Ε/Σ ήταν η πλέον στυγνή έκφραση του καπιταλισμού. Ε, ουσιαστικά το ίδιο πράγμα λένε για το Ε/Σ καθεστώς και οι στρασσερικοί... Είναι τόσο μεγάλη η άγνοιά τους που δεν καταλαβαίνουν ότι γίνονται παπαγαλάκια των κομμουνιστών. Αλλά, ξέχασαμε... αυτοί πιστεύουν ότι μπορούν να συνεργαστούν με τους κομμουνιστές γαι την δημιουργία ενός "ναζιστο-κομμουνιστικού κινήματος"... Τρία πουλάκια κάθονται..
Επιστρέφοντας βέβαια στα της Ε/Σ Γερμανίας, η πραγματικότητα ήταν τελείως διαφορετική. Ο Χίτλερ δεν ήταν δούλος του κεφαλαίου, όπως προσπαθούν να τον παρουσιάσουν οι κομμουνιστές και οι στρασσερικοί. Ο Χίτλερ προσεταιρίστηκε τους κεφαλαιοκράτες για ιδίον όφελος προκειμένου να βρει τους τόσο απαραίτητους οικονομικούς πόρους για το Κόμμα, αλλά μόλις έγινε εξουσία τους υπέταξε και τους προσέδεσε στο άρμα του Ε/Σ καθεστώτος.
Στην Ε/Σ οικονομία τα πάντα ελέγχονταν από το Λαϊκό Κράτος το οποίο κινούσε τα νήματα. Οι μεγαλοβιομήχανοι απλά εκτελούσαν τις διαταγές του, μην μπορώντας να κάνουνε αλλιώς. Στην Ε/Σ Γερμανία ο απόλυτος άρχων ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ, και όχι κάποιος μεγαλοτραπεζίτης (άλλωστε η τράπεζα που χρηματοδοτούσε τα μεγάλα έργα ήταν η Reichsbank που ήταν 100% κρατική) ή κάποιος βιομήχανος. Αυτοί απλά ακολουθούσαν την γραμμή του καθεστώτος.
Τελειώνοντας, καλό θα ήταν να πούμε κάποια πραγματάκια και για την Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών. Οι περισσότερο θεωρούν ότι τότε εξολοθρεύτηκαν αποκλειστικά και μόνο οι εκφραστές της αριστεράς του NSDAP. Αυτό είναι τεράστιος μύθος.
Την νύχτα εκείνη έγιναν γενικότερες εκκαθαρίσεις εις βάρος όλων των εχθρών του γερμανικού λαού. Υπολογίζεται ότι οι συνολικοί νεκροί τότε ήταν περίπου 1000 άτομα. Τα ανώτερα στελέχη των SA που εκτελέστηκαν ήταν μόλις 19 (!!!) άτομα. Εκτελέστηκαν και κάποιες δεκάδες ακόμα χαμηλόβαθμων SA. Σε ένα σύνολο 4.500.000 μελών των SA, αυτοί είναι αστείοι αριθμοί.
Οι υπόλοιποι ήταν από όλο το πολιτικό φάσμα.
Είπαμε ήδη για τον Σλάιχερ. Παρόμοια τύχη είχε και ο στενός συνεργάτης του στρατηγός Μπρέντοφ. Ο συντηρητικός δεξιός Πάπεν την γλίτωσε τελευταία στιγμή, αλλά του επεβλήθη κατ'οίκον περιορισμός. Οι συνεργάτες του όμως Μπόζε και Κλάιζενερ εκτελέστηκαν. Ο πρώτος μες στην αντικαγκελαρία και ο δεύτερος στο Υπουργείο Μεταφορών. Άλλοι συνεργάτες του Πάπεν, όπως η βαρόνη Στότσιγκεν και ο Τσίρκι κλείστηκαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο ακροδεξιός Καρ, αντίπαλος του Χίτλερ το 1923 τον καιρό του κινηματος του Νοεμβρίου, δολοφονήθηκε. Ο διευθυντής της Χόφμαν, ο αντιστράτηγος των SS βαρόνος Μπούχβαλντ, ο κομισσάριος της αστυνομίας Τόιφλ, ο αρχηγός του Τάγματος των Ιερωνυμιτών Μπέρναρντ Στεμφμπλ, ο βαθύλουτος μουσικος Βίλι Σμιτ είχαν την ίδια τύχη.  Ο τραπεζίτης Ράγκεντατς που είχε φέρει σε επαφή τον Ρεμ με τον Πονσε, είχε φύγει την προηγούμενη νύχτα για την Αγγλία, και έτσι την γλίτωσε.
Πέραν των ιστορικών στοιχείων, στο καθαρά ιδεολογικό επίπεδο, οι θαυμαστές της αριστεράς του NSDAP ξεχνάνε ότι δεν υπάρχει δεξιός και αριστερός Ε/Σ.
Ο Ε/Σ ήταν μία ιδεολογία και μία κοσμοθεωρία που ξέφευγε από τα στενά όρια του αστικοδημοκρατικού κοινοβουλευτισμού ο οποίος χώριζε τα πολιτικά κόμματα σε αριστερά, κεντρώα και δεξιά.
Ο Ε/Σ απέρριπτε ασυζητητί την κατεστημένη πολιτική ταξινόμηση σε αριστερά και δεξιά, και κοιτούσε μόνο εμπρός για το καλό της Γερμανίας. Και αυτό δεν το λέμε εμείς, αλλά το έλεγε ο ίδιος ο Φύρερ ο οποίος κατ'επανάληψη είχε συγκρουστεί τόσο με την αριστερά όσο και με την δεξιά. Οποιοσδήποτε χρησιμοποιεί όρους όπως "αριστερός Ε/Σ" ή "δεξιός Ε/Σ" έχει μαύρα μεσάνυχτα για το τι πραγματικά ήταν ο Ε/Σ, εκτός αν πιστεύει ότι έχει κατανοήσει το πνεύμα του Ε/Σ καλύτερα από τον Αδόλφο Χίτλερ. Στην περίπτωση αυτή, υπάρχουν αρμόδια ψυχιατρικά ιδρύματα στα οποία επιβάλλεται να απευθυνθεί επειγόντως.
Αντιλαμβανόμαστε βέβαια τα βαθύτερα ψυχικά αίτια της ταύτισης κάποιων με την αριστερά του NSDAP. Τα αίτια αυτά έχουν να κάνουν με την ανάγκη τους να ταυτιστούν με τον ηττημένο. Πάσχουν απλά από σύμπλεγμα κατωτερότητας. Ηδονίζονται με την ιδέα της ήττας. Τους αρέσει να είναι από κάτω (δεν γνωρίζουμε αν αυτό το βίτσιο τους έχει και άλλες προεκτάσεις...). Ψάχνουν να βρουν τους εκάστοτε ηττημένους για να ταυτιστούν μαζί τους. Είναι σίγουρο ότι αν τελικά επικρατούσε ο Ρεμ και όχι οι Γκαίρινγκ-Χίμλερ, εκείνοι θα κλαίγανε και θα ωρύονταν για το "κομμούνι τον Ρεμ που εξολόθρευσε τον αγνό πατριώτη Γκαίρινγκ".
Η καημένη η Ιστορία όμως δεν φταίει σε τίποτα που της έχουν αλλάξει τα φώτα, προκειμένου να ηρωοποιήσουν τους.... αδελφούς Στράσσερ.....

8/19/2012

Ο Αληθινός Φασισμός.ντoκυμαντέρ του Μιχαήλ Ρομ (1965)

http://www.youtube.com/watch?v=xOkrp_XY2v4

Το ντοκιμαντέρ του Μιχαήλ Ρομ (1965) αποτελεί μία προσέγγιση του ναζιστικού καθεστώτος ως κοινωνικού φαινομένου και μία αυστηρή καταδίκη της αποδοχής της φασιστικής νοοτροπίας από τις μάζες. Η ματιά του σοβιετικού σκηνοθέτη χρησιμοποιεί το υλικό από τα πολεμικά αρχεία της ΕΣΣΔ, της Γερμανίας και της Πολωνίας, αλλά και από τα απόρρητα αρχεία του χιτλερικού υπουργείου προπαγάνδας για να προσεγγίσει και να ερμηνεύσει το ζήτημα του εκφασισμού των μικροαστών και της παρείσφρησης της φασιστικής νοοτροπίας στην καθημερινότητα τους, όχι με κριτήρια απαραιτήτως κοινωνιολογικά αλλά με την επικουρική βοήθεια της ψυχολογίας.
 Ο Ρομ φωτίζει την ψυχολογία των μαζών η οποία ανακλά τις σκηνοθετημένες στρατιωτικές παρελάσεις, τις προβαρισμές δημόσιες ομιλίες του Φύρερ, την βαγκνερική ατμόσφαιρα μεγαλείου και δύναμης, τη μεγαλοπρέπεια του να είσαι Κυρίαρχος.


αναδημοσιευση απο http://taxikiantepithesi.blogspot.gr/2012/08/1965.html

8/16/2012

Γραμμοχώρια: Δεν έμεινε ούτε το όνομά τους...

Κακουριώτης Σ.
εφημεριδα ΑΥΓΗ 12/08/2012
αναδημοσιευση απο  http://avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=706837   

Εκεί όπου μια θάλασσα από βουνοκορφές διαμορφώνει τον ομαλό ορεινό όγκο του Γράμμου, ο σημερινός περιηγητής δύσκολα μπορεί με τη φαντασία του να σχηματίσει την εικόνα της αγριότητας που έζησε ο τόπος αυτός πριν από 65 περίπου χρόνια. Οι μάχες του εμφυλίου, που εδώ διεξάχθηκαν με τη μεγαλύτερή τους ένταση, το 1948 και το 1949, άφησαν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στον χώρο. Το εξασκημένο μάτι του παρατηρητή μπορεί να διακρίνει απομεινάρια οχυρωματικών έργων, διάσπαρτα μνημεία που ανέγειραν στη συνέχεια οι δύο πλευρές, αλλά και, περισσότερο απ’ όλα, την απουσία...
Κοιτώντας τον χάρτη της περιοχής, παρατηρεί κανείς τοπωνύμια που συνοδεύονται από τον προσδιορισμό «ερείπια»: Ερείπια Λιβαδοτόπου, Ερείπια Γκινοχωρίου, Ερείπια Μονοπύλου... Αυτό είναι το σημερινό όνομα τόπων που κάποτε, πριν τον πόλεμο, υπήρξαν χωριά ολοζώντανα, με εκατοντάδες κατοίκους και πλούσια οικονομική δραστηριότητα. Σήμερα από αυτά σώζονται κάποια εκκλησία, κάποια τειχία, κάποτε μονάχα μια πινακίδα ή ούτε καν αυτή... Ούτε το όνομά τους...
Σε κάποια από αυτά τα χωριά, στα Γραμμοχώρια, είναι αφιερωμένη η φετινή εκδήλωση που διοργανώνει η Εταιρεία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων 1940-74 Κεντρικής - Δυτικής Μακεδονίας, το Σαββατοκύριακο 18-19 Αυγούστου, με επίκεντρο το Νεστόριο της Καστοριάς.
«Γραμμοχώρια» λέγονται τα πέντε χωριά που βρίσκονται κατά μήκος του άνω ρου του Αλιάκμονα, ανάμεσα στις κορυφές Αλεβίτσα και Αμμούδα στα ΒΑ και Τσάρνο και Κόζακα στα ΝΔ, θέατρο σκληρών και αποφασιστικών μαχών και στις δύο μάχες του Γράμμου, χώρος ευθύνης της 107ης και 14ης Ταξιαρχίας του ΔΣΕ το 1948. Με αφετηρία το Νεστόριο, συναντά κανείς το Γλυκονέρι (Δράνοβο), το Λιβαδοτόπι (Όμοτσκο), το Γιαννοχώρι (Γιαννοβένι), το Μονόπυλο (Πελκάτι) και το Τρίλοφο (Σλίμνιτσα).
Τα Γραμμοχώρια είναι συνδεδεμένα όχι μονάχα με τις φονικές μάχες του τέλους του εμφυλίου αλλά και με την έναρξή του. Σε αυτά έφτασε από το Μπούλκες μέσω Αλβανίας, με εντολή του ΚΚΕ, η πρώτη επταμελής αντάρτικη ομάδα με επικεφαλής τον καταγόμενο από το Επταχώρι Γιώργη Γιαννούλη, στις αρχές Ιουλίου 1946, ενώ ακολούθησε και δεύτερη, ενδεκαμελής, με επικεφαλής τους Αχιλλέα Παπαϊωάννου και Γιάννη Πατσούρα στις 25 Αυγούστου. Ο Γιαννούλης αποκαθιστά επαφές με οργανώσεις και μέλη του ΚΚΕ στα χωριά, σύντομα η ομάδα του εμφανίζεται σε ανοιχτές συγκεντρώσεις σε αυτά, στήνουν τις πρώτες ενέδρες με στόχο την εκτέλεση παρακρατικών.
Στόχος του Γιαννούλη και της ομάδας του, που πολύ σύντομα ο αριθμός των ανταρτών της θα αυξηθεί, η εκδίωξη των κυβερνητικών δυνάμεων, στρατού και χωροφυλακής, η κατάληψη του Γράμμου και η εδραίωση των δυνάμεων του σ’ αυτόν.
Η ενέργεια της ομάδας του Γιαννούλη που θα προκαλέσει πανελλαδικό αντίκτυπο και θα φέρει τα ονόματα των χωριών στα πρωτοσέλιδα του αθηναϊκού Τύπου θα γίνει λίγο αργότερα, την 1η Σεπτεμβρίου 1946, ημέρα του δημοψηφίσματος για βασιλιά Γεωργίου Β'. Αποφάσισαν να χτυπήσουν το χωριό Κοτύλη, που το εκλογικό του κέντρο φρουρούνταν από τον στρατό και τη χωροφυλακή. Μετά από σύντομη μάχη, οι αντάρτες του Γιαννούλη αφόπλισαν τη διμοιρία του στρατού, αιχμαλώτισαν τους χωροφύλακες, διέκοψαν την ψηφοφορία και στη συνέχεια, αφού άφησαν τους στρατιώτες ελεύθερους, οδήγησαν εννέα εθελοντές χωροφύλακες στα Λιβάδια Κοτύλης, όπου και τους εκτέλεσαν.
Τα ονόματα των χωριών θα μείνουν στην επικαιρότητα για τα επόμενα τρία χρόνια, πριν χαθούν στην αφάνεια… Ο περίφημος ελιγμός του ΔΣΕ από τον Γράμμο στο Βίτσι τον Αύγουστο του 1948, εκτυλίχθηκε σε αυτήν την περιοχή, μπροστά από το χωριό Μονόπυλο κι εκεί, στις γειτονικές κορυφές, διεξήχθησαν οι αιματηρότερες μάχες... Αλλά και ο πρωτεργάτης του ΔΣΕ Γ. Γιαννούλης εκεί, στα Λιβάδια της Φούσιας, θα εκτελεστεί από τους συντρόφους του...
Τον Αύγουστο του 1949, στα υψώματα της Αμμούδας, πάνω από το Γιαννοχώρι και το Λιβαδοτόπι, ο βασιλιάς Παύλος και ο Αμερικανός στρατηγός Βαν Φλητ βρέθηκαν στο παρατηρητήριο που έστησε επί τούτου ο Εθνικός Στρατός προκειμένου να παρακολουθήσουν την τελευταία πράξη του αδελφοκτόνου δράματος...
Για τα Γραμμοχώρια, η λήξη του εμφυλίου σήμανε τον ολοκληρωτικό αφανισμό τους. Στα ερημωμένα χωριά, απ’ όπου οι κάτοικοι είχαν εκκενωθεί από τον ΔΣΕ, περνώντας «για λίγες μέρες» στην Αλβανία, ο στρατός ανατίναξε ένα προς ένα όλα τα πέτρινα τριώροφα και διώροφα σπίτια που είχαν απομείνει όρθια. Μπήκαν μπάρες στον δρόμο και στα μονοπάτια και σβήστηκαν τα χωριά από τους χάρτες. Η περιοχή κηρύχθηκε απαγορευμένη ζώνη και δεν επιτρεπόταν ούτε καν η προσέγγισή της χωρίς ειδική άδεια. Η σύγκριση των στατιστικών στοιχείων του 1945 και αυτών της απογραφής του 1951 αφήνει να διαφανεί ένα τοπίο Αποκάλυψης στην όμορφη κοιλάδα του άνω ρου του Αλιάκμονα: Γλυκονέρι, 194 κάτοικοι (1945) / έρημο (1951), Λιβαδοτόπι, 200 / έρημο, Γιαννοχώρι, 460 / έρημο, Μονόπυλο 297 / 1, Τρίλοφο 345 / 7...

«Περιμένοντας τη Ρόζα»
Η εκδήλωση της ΕΔΙΑ στο Νεστόριο θα κλείσει με την πρώτη προβολή της ταινίας του Νίκου Θεοδοσίου Περιμένοντας τη Ρόζα, που αφορά το ελληνικό χωριό Μπελογιάννης στην Ουγγαρία, που δημιούργησαν πολιτικοί πρόσφυγες καταγόμενοι από τα χωριά του Γράμμου. Ο σκηνοθέτης, που κατά τη διάρκεια της έρευνάς του για την ταινία είχε γυρίσει και τη μικρού μήκους Γράμμος, μαγικές εικόνες, η οποία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Δράμας το 2010, σημειώνει για την περιπλάνησή του στα έρημα χωριά του βουνού: «Πήγα εκεί για να βρω κάποια κατάλοιπα των φονικών μαχών. Κάποια πολυβολεία, κάποιες οχυρώσεις ίσως, εικόνες κινηματογραφικά ενδιαφέρουσες... Φύση παρθένα, υπέροχη. Τίποτα που να θυμίζει ότι αυτό ήταν το πεδίο των πιο φονικών μαχών στην Ευρώπη μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου πόλεμου... Ο οδηγός σταμάτησε στο πρώτο χωριό. Χωριό δεν υπήρχε. Όλα ερείπια, ίσα με το χώμα. Αν δεν μας το 'δειχνε, ούτε που θα το βλέπαμε. Και το σοκ μεγάλωνε όταν το ένα ισοπεδωμένο χωριό διαδέχονταν το άλλο. Στο τελευταίο, πήγαμε με τα πόδια γιατί ούτε το 4Χ4 μπορούσε να φτάσει... Σ’ όλη τη διαδρομή ένα και μοναδικό ντόπιο συναντήσαμε... Δε μένει μόνιμα εκεί, πηγαίνει όμως κάθε Σαββατοκύριακο σε μια επίμονη προσπάθεια να συνδεθεί με το παρελθόν, να μην το αφήσει να σβήσει. Έστησε κι ένα μνημείο με τα ονόματα των νεκρών. Έψαξε και βρήκε πεταμένη μακριά τη καμπάνα της εκκλησίας και την ξανάβαλε στο καμπαναριό, το μόνο χτίσμα που έμεινε όρθιο μετά την ισοπέδωση».

Ο εμφύλιος και ο ολοκληρωτικός αφανισμός τους
Η εκδήλωση της ΕΔΙΑ (1940-74) Κ.-Δ. Μακεδονίας θα γίνει το Σάββατο 18/8 στο πρώην Ίδρυμα Εθνικής Νεότητας στο Νεστόριο Καστοριάς, στις 6.00 μ.μ. Μετά τους χαιρετισμούς από τον πρόεδρό της Τριαντάφυλλο Μηταφίδη και τον δήμαρχο Νεστορίου Χρήστο Γκοσλιόπουλο, θα ακολουθήσει ομιλία του ιστορικού Ραϋμόνδου Αλβανού, επιστημονικού συνεργάτη του ΤΕΙ Δυτ. Μακεδονίας, με θέμα «Τα Γραμμοχώρια της Καστοριάς στον 'σύντομο' εικοστό αιώνα», ενώ στη συνέχεια ο σκηνοθέτης και συγγραφέας Νίκος Θεοδοσίου θα μιλήσει με θέμα «Το αόρατο χωριό: οδοιπορικό στις δολοφονημένες μνήμες». Θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό και στο δεύτερο μέρος, στις 8.00 μ.μ., θα προβληθεί η ταινία του Ν. Θεοδοσίου Περιμένοντας τη Ρόζα.
Το διήμερο ιστορικών εκδηλώσεων θα ολοκληρωθεί την Κυριακή, στις 10.00 π.μ., με επίσκεψη στο Γλυκονέρι και στο Πάρκο Εθνικής Συμφιλίωσης, στα Λιβάδια Κοτύλης.

 Στον ιστότοπο της ΕΔΙΑ Κ.-Δ. Μακεδονίας (http://www.edia-makedonia.gr) μπορεί κάθε ενδιαφερόμενος να βρει περισσότερες πληροφορίες για τη μετάβαση και τη διαμονή.
















Η φωτογραφία της αφίσας είναι από ουγγρικό έντυπο, στις αρχές της δεκαετίας του ΄50.
Απεικονίζονται παιδάκια (με δύο τρεις ενήλικες) από τη Σλήμνιτσα και το Μονόπυλο κοντά στη λίμνη Μπάλατον της Ουγγαρίας. Δημοσιεύτηκε στο valiacaldadog.blogspot.gr

Το υγειονομικο του Δημοκρατικου Στρατου. Νωντας Σακελαριου αρχιατρος



«Το αντάρτικο νοσοκομείο του Γράμμου»


Η Εταιρεία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων (ΕΔΙΑ) 1940-1974 Κ.-Δ. Μακεδονίας διοργάνώσε την ετήσια θεματική συνάντησή της για τον εμφύλιο πόλεμο, στο Νεστόριο στις 21, 22 Αυγούστου 2010.
Θέμα της εκδήλωσης: «Γράμμος, αντάρτικο νοσοκομείο, Νώντας Σακελλαρίου Αρχίατρος του ΔΣΕ».

Το 1948 το αντάρτικο νοσοκομείο του Γράμμου μετατράπηκε σε μια μεγάλη νοσοκομειακή μονάδα. Με απόφαση του Γενικού Αρχηγείου και με εισήγηση του Αρχίατρου Σακελαρίου τέθηκαν σε εφαρμογή τα σχέδια για ένα μεγάλο νοσοκομείο που θα ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις των σκληρών μαχών που αναμένονταν για το 1948.
Σε σύντομο χρονικό διάστημα, ο εργολάβος Μιχάλης Σουμελίδης που ανέλαβε το εγχείρημα της κατασκευής ολοκλήρωσε το έργο και το Μάη του ‘48 το νέο νοσοκομείο, στον ίδιο σχεδόν χώρο με το παλιό, ήταν έτοιμο. Έγινε μια Νοσοκομειούπολη, πρωτοφανής για αντάρτικο, σημειώνει ο Νώντας Σακελαρίου. Με κτιστές εγκαταστάσεις από πέτρα και ξύλο, με 1.500 κρεβάτια, χειρουργεία, κλίβανους αποστείρωσης, ηλεκτρικό ρεύμα, πολλούς βοηθητικούς χώρους, υπαίθριο θέατρο με ξύλινες κερκίδες, γιατρούς και προσωπικό, με μονάδα παραγωγής φυσιολογικού ορού και εργαστήριο αποστείρωσης γάζας. Υπήρχαν ακόμη και ειδικοί θάλαμοι νοσηλείας για βαριά τραυματισμένους, τυφικούς και κωφάλαλους. Μόνο κατά τις επιχειρήσεις του ‘48, που ήταν ιδιαίτερα φονικές, στα βιβλία του νοσοκομείου του Γράμμου καταχωρήθηκαν πάνω από 5.000 εισαγωγές. Στην αιχμή της λειτουργίας του έφτασε να περιθάλπει έως και 1.200 τραυματίες.
Η κατασκευή και η λειτουργία του αντάρτικου νοσοκομείου, με βάση τα δεδομένα και τις επικρατούσες συνθήκες του εμφυλίου, θεωρείται ένα από τα σπουδαία επιτεύγματα του ΔΣΕ. Γι’ αυτό το λόγο επιλέχθηκε από την ΕΔΙΑ 1940-1974 Κ-Δ. Μακεδονίας, να αποτελέσει το θέμα της φετινής εκδήλωσής της, κατά την οποία η συγγραφέας και αντάρτισσα του ΔΣΕ Κατίνα Λατίφη θα αναφερθεί στις υγειονομικές υπηρεσίες του ΔΣΕ, ο δικηγόρος Κωνσταντίνος Χορομίδης σ τον αρχίατρο Νώντα Σακελλαρίου, ο αρχιτέκτονας – ερευνητής Γιώργος Κολιόπουλος στην κατασκευαστική πρακτική του αντάρτικου νοσοκομείου, ενώ η Τάσα Σιόμου θα αναφερθεί στον κατασκευαστή του νοσοκομείου Σουμελίδη Μιχάλη.
Η εκδήλωση είναι διήμερη: θα αρχίσει στις 6μ.μ. το Σάββατο 21 Αυγούστου στην αίθουσα της βιβλιοθήκης του ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ του Δήμου Νεστορίου, ενώ την Κυριακή 22 Αυγούστου το πρωί θα πραγματοποιηθεί επίσκεψη στο χώρο του αντάρτικου νοσοκομείου.
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ν.ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Γ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΤΡ. ΜΗΤΑΦΙΔΗΣ

Τμήμα της παρέμβασης του σκηνοθέτη Μάνου Ζαχαρία, στο συνέδριο της ΕΔΙΑ, στο Νεστόριο.
Εγώ ήμουνα στο κινηματογραφικό συνεργείο, το ξέρετε. Ήτανε τρεις.
Ο Σεβαστίκογλου ο Γιώργος ο επικεφαλής, ο Απόστολος ο Μουσούρης ο οπερατέρ και εγώ, ο σκηνοθέτης. (…) Η δουλειά μας ήτανε να αποθανατίζουμε τα γεγονότα στην ελεύθερη Ελλάδα, στην περιοχή που ήλεγχε ο Δημοκρατικός Στρατός. Βίτσι – Γράμμο, εμείς κυρίως είμαστε. Ήταν το μοναδικό συνεργείο που υπήρχε, γυρίζαμε διάφορες σκηνές από μάχες, από τη ζωή των ανθρώπων στην περιοχή αυτή, τις οργανώσεις, τα δικαστήρια, τα πάντα. Αιχμαλώτους, στρατόπεδα αιχμαλώτων, σχολές αξιωματικών…
Όπου μαθαίναμε ότι θα γίνει κάτι, τρέχαμε να το κινηματογραφήσουμε. Και στέλναμε το υλικό στην Τσεχοσλαβακία, για εμφάνιση. Το υλικό αυτό το χρησιμοποιούσε το Κόμμα τότε, για προπαγανδιστικούς κυρίως λόγους. Για να ενημερώνει τη διεθνή κοινότητα και, με διάφορους τρόπους το χρησιμοποιούσε. (…)
.........συνεχεια στο μπλοκ "Η καλύβα ψηλά στο βουνό"
http://panosz.wordpress.com/2010/08/23/civil_war-73/

Απο την εφημεριδα ΑΥΓΗ
Συγκλονιστικές μαρτυρίες και συγκινητικές σκηνές συμφιλίωσης
Την περασμένη Κυριακή ένα λεωφορείο, υπό την εποπτεία του τοπικού στελέχους της ΕΔΙΑ Γ. Παπαγρηγορίου, ξεκίνησε από το Νεστόριο με προορισμό την καρδιά του «ματωμένου βουνού», του Γράμμου. Επιβάτες, περί τα είκοσι άτομα με γκρίζα μαλλιά και τα σημάδια που άφησε ο εμφύλιος βαθιά χαραγμένα, στις ρυτίδες των προσώπων τους. Συνταξιδιώτες, το 2010, αντίπαλοι το 1946-1949...
Μνήμες του ελληνικού εμφυλίου πολέμου (1946-49), «ξύπνησαν» κατά τη διάρκεια διημερίδας, την οποία διοργάνωσε με αφορμή τα 61 χρόνια από τη λήξη του, στο Νεστόριο της Καστοριάς, η Εταιρεία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων (ΕΔΙΑ) 1940-1974 Κεντρικής - Δυτικής Μακεδονίας. Η φετινή θεματική συνάντηση περιελάμβανε εισηγήσεις - παρουσιάσεις για το «αντάρτικο νοσοκομείο» του Γράμμου, στο Λιανοτόπι και αναφορές στην προσωπικότητα του αρχιάτρου, διευθυντή των υγειονομικών υπηρεσιών του «Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας» (ΔΣΕ), Επαμεινώνδα (Νώντα) Σακελλαρίου .Πρώην συναγωνιστές αλλά και αντίπαλοι, συμπολεμιστές από την εθνική αντίσταση ενάντια στη ναζιστική κατοχή, οι οποίοι αργότερα βρέθηκαν σε αντίπαλα «μετερίζια» στη διάρκεια του εμφυλίου, ειδικοί επιστήμονες, αυτόπτες, κατέθεσαν τις μαρτυρίες τους για τη δημιουργία της «νοσοκομειούπολης» του Γράμμου. Τα όσα ανέφεραν χαρακτηρίστηκαν από πολλούς συγκλονιστικά καθώς - όπως είπαν - στους λίγους, ούτε τρεις, μήνες της λειτουργίας της η «νοσοκομειούπολη» προσέφερε υπηρεσίες περίθαλψης σε περισσότερους από 4.000 τραυματίες αντάρτες αλλά και σε πολλούς αιχμαλώτους τραυματίες του κυβερνητικού στρατού. «Σήμερα, η μελέτη εκείνης της δύσκολης, αιματηρής εποχής του ελληνικού εμφυλίου, που ταλαιπώρησε όλους τους Έλληνες, μπορεί να δώσει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα για την περιοχή. Μας δίνεται η ευκαιρία να έλθουμε καλύτερα σε επαφή μ' ένα κεφάλαιο της νεότερης ιστορίας μας, να κατανοήσουμε τα αίτια, να μάθουμε απ’ αυτήν», τόνισε ο δήμαρχος Νεστορίου Χρήστος Γκοσλιόπουλος.
συνεχεια
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=563216


http://eteriafotografizontas.blogspot.com/2010/08/blog-post_20.html

Φωτογραφιες της μοναδας Υγειονομικου του Δημοκρατικου Στρατου Ελλαδας