Η ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ
Ή μάχη για την κατάληψη της Σχολής των Ευελπίδων υπήρξε μιά άπ'τις καλά
οργανωμένες μάχες μας
του Δεκέμβρη, πολύ δύσκολη, γιατί είχαμε νά κάνουμε μέ άξιωματικούς, που άμύνονταν σ'ένα γερό χτίριο, όπως η Σχολή των Ευελπίδων στό Πεδίο του Αρεως, και είχαν βαριά όπλα (σέ τσιμεντένια πολυβολεία, πού'χαν χτίσει οί ιταλοί φασίστες του Μουσολίνι).
Η μάχη αυτή, πού'γινε στά τέλη του πρώτου δεκαήμερου τοϋ Δεκέμβρη 1944, είχε δυό φάσεις.
Ή πρώτη φάση άρχισε χωρίς διαταγή του Α' Σώματος Στράτου καί δίχως νά'χει χαμπάρι ή διοίκησή του. Τό μέλος τοϋ ΠΓ της ΚΕ τοϋ ΚΚΕ καί πρώην ύπουργός Γεωργίας, Γιάννης Ζεύγος, έν άγνοία της διοίκησης τοϋ Α' Σ.Στρατού, κατόρθωσε νά πείσει τό διοικητή τοϋ 3ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Αθήνας ταγματάρχη Μαυροθαλασσίτη να κάνει την έπιχείρηση για την κατάληψη της Σχολής των Εύελπίδων. Ο Μαυροθαλασσίτης πείστηκε, εφόσον τό'λεγε ένας πρώην ύπουργός καί μάλιστα μέλος τοϋ ΠΓ της ΚΕ τού ΚΚΕ, καί άρχισε τήν έπιχείρηση μέ ρεσάλτο (επίθεση), εντελώς άνοργάνωτα, χωρίς την παραμικρή προετοιμασία. Ο ίδιος ό Μαυροθαλασσίτης έπαιρνε μέρος στήν μάχη ρίχνοντας με την καραμπίνα του σαν... στρατιώτης!
Η επίθεση αύτή είχε, φυσικά, κλασική αποτυχία μέ πολλά θύματα, καί, μόλις τό μάθαμε, τή σταματήσαμε, υποδείχνοντας στό Γιάννη Ζεύγο νά μην άνακατευτεί περισσότερο στά στρατιωτικά ζητήματα, όπου δέ χωράνε ερασιτεχνισμοί πού πληρώνονται με το άκριβό αίμα των έλασιτών!
Η δεύτερη φάση της επιχείρησης γιά την κατάληψη της Σχολής των Ευελπίδων εγινε υστέρα από δυό μέρες, αφού τήν οργανώσαμε καλά μέ τή συμμετοχή του 3ου καί 4ου Συντάγματος της 2ης Ταξιαρχίας μας καί μέ συνολική δύναμη 5 τάγματα πεζικού.
Την έπίθεση τήν άρχισε τό τάγμα του καπετάν Νικηφόρου της Αθήνας, που άποτελούνταν από εργάτες των Ποδαράδων - Καλογρέζας καί ήταν από τα ισχυρότερα τάγματά μας. Τή μάχη τή διηύθυνε τό ιδιο τό Α' Σ. Στράτου, μέ εκπρόσωπό του τον καπετάν Νέστορα καί μαζί του βρισκόμουνα κι έγώ, σ'ένα λοφίσκο, απέναντι άπ'τή Σχολή Ευελπίδων και μας χτύπησαν, έπανειλημμένα, τά αγγλικά άεροπλάνα μέ ρουκέτες.
Πρώτο ξεκίνησε τό τάγμα του καπετάν Νικηφόρου της Αθήνας απ'τήν κατεύθυνση πού είναι τό δασάκι μεταξύ Κυψέλης καί Σχολής Ευελπίδων καί, μέσα σε θύελλα πυρός, κατάφερε νά καβαλήσει τή μάντρα της Σχολής, νά ανοίξει ρήγμα καί νά μπει στό κύριο χτίριο της Σχολής. Εκεί τραυματίστηκε ό ήρωικός καπετάν Νικηφόρος, μά τό τάγμα του συνέχιζε τήν έπίθεση. Τότε ρίχναμε τό ενα ύστερα άπ'τ'άλλο τά υπόλοιπα τάγματά μας στήν επίθεση καί αφού μέ τά πυροβόλα μας εξουδετερώσαμε τά τσιμεντένια πυροβολεία της Σχολής.
Ή μάχη συνεχιζόταν σκληρή στα υπόγεια της Σχολής Ευελπίδων, μέ πολλές άπώλειες εκατέρωθεν, από πάτωμα σε πάτωμα, και στο τέλος ό ΕΛΑΣ κυριάρχησε στη Σχολή, πιάνοντας τους περισσότερους ζωντανούς ευέλπιδες αιχμάλωτους.
Μόνο ενα μικρό μέρος εύέλπιδων έσωσαν οι από... μηχανής θεοί, τά άγγλικά τάνκς, που εμφανίστηκαν καί μας πολυβολουσαν την ώρα τής μάχης.
Οταν τέλειωσε η μάχη, έγινε καί τούτο τό κωμικό έπεισόδιο. Τό τάγμα του καπετάν Νικηφόρου βρήκε στά υπόγεια της Σχολής την αποθήκη με τις στολές των μαθητών - άξιωματικών. Τότε όλοι ντύθηκαν... ευέλπιδες με την χαρακτηριστική ανοιχτοκίτρινη στολή τους και τα ξιφίδιά τους και, έτσι ντυμένοι, ξεπόρτισαν άπ'την κεντρική είσοδο της Σχολής και έκαναν παρέλαση στο Πεδίο του Αρεως.
Μερικοί έλεγαν με ειρωνεία: Βλέπετε νίκησαν οι...εύέλπιδες!
Αθάνατε λαέ και στρατέ του ΕΛΑΣ της Αθήνας, της Ελλάδας. Ακόμα και στις πιό δύσκολες στιγμές της μάχης δέν ξεχνούσε τη θυμοσοφία του και τα χωρατά του. Πολεμούσε σαν το λιοντάρι και έδινε τον έαυτό του όλοκαύτωμα μέ τό τραγούδι του ΕΛΑΣ στό στόμα. «Εμπρός ΕΛΑΣ γιά τήν Ελλάδα, τό δίκιο καί τή λευτεριά...»
Η κατάληψη της Σχολής Ευελπίδων είχε μεγάλο στρατιωτικό και πολιτικό άντίχτυπο. Εδειξε ότι ο ΕΛΑΣ παλεύει, όχι μόνο με ήρωισμό, μα και με σύνεση - τέχνη, ότι είναι ένας πολύ πειθαρχημένος στρατός, που μπορούσε να τα βάλει μέ τόν ταχτικό στρατό του Σκόμπυ. Η κατάληψη της Σχολής Ευελπίδων ανέβασε το ήθικό των ελασιτών, που έβλεπαν μέσα στην ίδια τη ζωή, ότι μπορούσαν να καταλάβουν όποιοδήποτε στόχο, φτάνει η μάχη να οργανωνόταν καλά και να καθοδηγούνταν σωστά με βάση καλά επεξεργασμένο επιτελικό σχέδιο.
Βασίλης Μπαρτζιωτας
 | |
| Αεροφωτογραφια δεκαετιας του 1930 απο την πλευρα της Κυψελης που απεικονιζει την σχολη Ευελπιδων, την αλανα εμπρος του κεντρικου κτιριου, στα αριστερα του ειναι η περιοχη/συνοικια Πολυγωνο, παραγκούπολη προσφύγων από τη Μικρά Ασία. Επισης κατω δεξια διακρινονται και τα κτιρια της Γεωγραφικης Υπηρεσιας Στρατου. |
του Δεκέμβρη, πολύ δύσκολη, γιατί είχαμε νά κάνουμε μέ άξιωματικούς, που άμύνονταν σ'ένα γερό χτίριο, όπως η Σχολή των Ευελπίδων στό Πεδίο του Αρεως, και είχαν βαριά όπλα (σέ τσιμεντένια πολυβολεία, πού'χαν χτίσει οί ιταλοί φασίστες του Μουσολίνι).
Η μάχη αυτή, πού'γινε στά τέλη του πρώτου δεκαήμερου τοϋ Δεκέμβρη 1944, είχε δυό φάσεις.
Ή πρώτη φάση άρχισε χωρίς διαταγή του Α' Σώματος Στράτου καί δίχως νά'χει χαμπάρι ή διοίκησή του. Τό μέλος τοϋ ΠΓ της ΚΕ τοϋ ΚΚΕ καί πρώην ύπουργός Γεωργίας, Γιάννης Ζεύγος, έν άγνοία της διοίκησης τοϋ Α' Σ.Στρατού, κατόρθωσε νά πείσει τό διοικητή τοϋ 3ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Αθήνας ταγματάρχη Μαυροθαλασσίτη να κάνει την έπιχείρηση για την κατάληψη της Σχολής των Εύελπίδων. Ο Μαυροθαλασσίτης πείστηκε, εφόσον τό'λεγε ένας πρώην ύπουργός καί μάλιστα μέλος τοϋ ΠΓ της ΚΕ τού ΚΚΕ, καί άρχισε τήν έπιχείρηση μέ ρεσάλτο (επίθεση), εντελώς άνοργάνωτα, χωρίς την παραμικρή προετοιμασία. Ο ίδιος ό Μαυροθαλασσίτης έπαιρνε μέρος στήν μάχη ρίχνοντας με την καραμπίνα του σαν... στρατιώτης!
Η επίθεση αύτή είχε, φυσικά, κλασική αποτυχία μέ πολλά θύματα, καί, μόλις τό μάθαμε, τή σταματήσαμε, υποδείχνοντας στό Γιάννη Ζεύγο νά μην άνακατευτεί περισσότερο στά στρατιωτικά ζητήματα, όπου δέ χωράνε ερασιτεχνισμοί πού πληρώνονται με το άκριβό αίμα των έλασιτών!
Η δεύτερη φάση της επιχείρησης γιά την κατάληψη της Σχολής των Ευελπίδων εγινε υστέρα από δυό μέρες, αφού τήν οργανώσαμε καλά μέ τή συμμετοχή του 3ου καί 4ου Συντάγματος της 2ης Ταξιαρχίας μας καί μέ συνολική δύναμη 5 τάγματα πεζικού.
Την έπίθεση τήν άρχισε τό τάγμα του καπετάν Νικηφόρου της Αθήνας, που άποτελούνταν από εργάτες των Ποδαράδων - Καλογρέζας καί ήταν από τα ισχυρότερα τάγματά μας. Τή μάχη τή διηύθυνε τό ιδιο τό Α' Σ. Στράτου, μέ εκπρόσωπό του τον καπετάν Νέστορα καί μαζί του βρισκόμουνα κι έγώ, σ'ένα λοφίσκο, απέναντι άπ'τή Σχολή Ευελπίδων και μας χτύπησαν, έπανειλημμένα, τά αγγλικά άεροπλάνα μέ ρουκέτες.
Πρώτο ξεκίνησε τό τάγμα του καπετάν Νικηφόρου της Αθήνας απ'τήν κατεύθυνση πού είναι τό δασάκι μεταξύ Κυψέλης καί Σχολής Ευελπίδων καί, μέσα σε θύελλα πυρός, κατάφερε νά καβαλήσει τή μάντρα της Σχολής, νά ανοίξει ρήγμα καί νά μπει στό κύριο χτίριο της Σχολής. Εκεί τραυματίστηκε ό ήρωικός καπετάν Νικηφόρος, μά τό τάγμα του συνέχιζε τήν έπίθεση. Τότε ρίχναμε τό ενα ύστερα άπ'τ'άλλο τά υπόλοιπα τάγματά μας στήν επίθεση καί αφού μέ τά πυροβόλα μας εξουδετερώσαμε τά τσιμεντένια πυροβολεία της Σχολής.
Ή μάχη συνεχιζόταν σκληρή στα υπόγεια της Σχολής Ευελπίδων, μέ πολλές άπώλειες εκατέρωθεν, από πάτωμα σε πάτωμα, και στο τέλος ό ΕΛΑΣ κυριάρχησε στη Σχολή, πιάνοντας τους περισσότερους ζωντανούς ευέλπιδες αιχμάλωτους.
Μόνο ενα μικρό μέρος εύέλπιδων έσωσαν οι από... μηχανής θεοί, τά άγγλικά τάνκς, που εμφανίστηκαν καί μας πολυβολουσαν την ώρα τής μάχης.
Οταν τέλειωσε η μάχη, έγινε καί τούτο τό κωμικό έπεισόδιο. Τό τάγμα του καπετάν Νικηφόρου βρήκε στά υπόγεια της Σχολής την αποθήκη με τις στολές των μαθητών - άξιωματικών. Τότε όλοι ντύθηκαν... ευέλπιδες με την χαρακτηριστική ανοιχτοκίτρινη στολή τους και τα ξιφίδιά τους και, έτσι ντυμένοι, ξεπόρτισαν άπ'την κεντρική είσοδο της Σχολής και έκαναν παρέλαση στο Πεδίο του Αρεως.
Μερικοί έλεγαν με ειρωνεία: Βλέπετε νίκησαν οι...εύέλπιδες!
Αθάνατε λαέ και στρατέ του ΕΛΑΣ της Αθήνας, της Ελλάδας. Ακόμα και στις πιό δύσκολες στιγμές της μάχης δέν ξεχνούσε τη θυμοσοφία του και τα χωρατά του. Πολεμούσε σαν το λιοντάρι και έδινε τον έαυτό του όλοκαύτωμα μέ τό τραγούδι του ΕΛΑΣ στό στόμα. «Εμπρός ΕΛΑΣ γιά τήν Ελλάδα, τό δίκιο καί τή λευτεριά...»
Η κατάληψη της Σχολής Ευελπίδων είχε μεγάλο στρατιωτικό και πολιτικό άντίχτυπο. Εδειξε ότι ο ΕΛΑΣ παλεύει, όχι μόνο με ήρωισμό, μα και με σύνεση - τέχνη, ότι είναι ένας πολύ πειθαρχημένος στρατός, που μπορούσε να τα βάλει μέ τόν ταχτικό στρατό του Σκόμπυ. Η κατάληψη της Σχολής Ευελπίδων ανέβασε το ήθικό των ελασιτών, που έβλεπαν μέσα στην ίδια τη ζωή, ότι μπορούσαν να καταλάβουν όποιοδήποτε στόχο, φτάνει η μάχη να οργανωνόταν καλά και να καθοδηγούνταν σωστά με βάση καλά επεξεργασμένο επιτελικό σχέδιο.
Βασίλης Μπαρτζιωτας
ΕΔΩ ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ ΜΑΘΑΜΕ ΜΠΑΛΑ ΓΙΝΑΜΕ ΑΝΔΡΕΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνακριβής η ιστορια του Μπαρτζιωτας. 2 νεκρούς είχε η Σχολη ,κανέναν αιχμάλωτο. Όντως φόρεσαν οι κομμουνιστές τις στολές των ευελπίδων.(κάτι λέει αυτο ως προς τη ψυχολογία τους)
ΑπάντησηΔιαγραφή